Γράφει: ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Υποτίμηση των μισθών.
Υποτίμηση των συντάξεων.
Υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης.
Υποτίμηση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.
Υποτίμηση των δημοσίων δαπανών.
Υποτίμηση των κοινωνικών δαπανών.
Υποτίμηση των λαϊκών δικαιωμάτων.
Υποτίμηση των πολιτικών ελευθεριών.
*
Αυτή είναι η πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση μαζί με τους συμμάχους της
στην ΕΕ και το ΔΝΤ εναντίον του ελληνικού λαού.
Η πτώχευση, που υποτίθεται ότι η ακολουθούμενη πολιτική στοχεύει στην αποτροπή της,
έχει επέλθει.
Η πτώχευση εντείνεται και γενικεύεται: Ανεργία που...
υπολογίζεται σε πάνω από 20% στο τέλος του χρόνου.
Λουκέτο στο 20% των μαγαζιών.
Διεύρυνση της φτωχοποίησης.
Επιβολή εργασιακού απαρτχάιντ.
Είναι μια πτώχευση που αφορά στο λαό.
Με ένα στόχο: Καθώς η υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης απαιτεί την
καταστροφή μέρους του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου, τα βάρη αυτής
της καταστροφής τα φορτώνουν στις λαϊκές πλάτες, ώστε η άλλη πλευρά,
οι υπεύθυνοι δηλαδή της κρίσης, οι κεφαλαιοκράτες,
να υποστούν την όσο γίνεται μικρότερη επιβάρυνση.
*
Η πολιτική που υφίσταται ο ελληνικός λαός περιγράφεται
με δύο λέξεις:«Ελεγχόμενη χρεοκοπία».
«Ελεγχόμενη χρεοκοπία», που, στην περίπτωση του λαού, όμως, είναι ανεξέλεγκτη.
Ισοδυναμεί με ελεύθερη πτώση του βιοτικού του επιπέδου.
Ελεγχόμενη, με την έννοια ότι παρέχει ασφαλιστικές δικλείδες
και «μαξιλάρια ασφαλείας», είναι μόνο για το μεγάλο κεφάλαιο.
*
Αυτή η πορεία δεν έχει τέρμα.
Δεν υπάρχει όριο.
Ακόμα κι αν ο ελληνικός καπιταλισμός ξεπεράσει την κρίση του,
ακόμα κι αν «φυσήξει αέρας» στα πανιά του έπειτα από τη μετατροπή σε «Ιφιγένεια»
γενεών Ελλήνων εργαζομένων, η όποια αναιμική «ανάπτυξη» επέλθει θα έχει
θεμελιωθεί πάνω στις «ερήμους» και στα «νεκροταφεία» των
λαϊκών δικαιωμάτων και κουβαλάει το σπέρμα της νέας κρίσης,
που θα εκδηλωθεί με ακόμα δραματικότερες συνέπειες για το λαό κ.ο.κ.
Αυτή η πορεία έχει μία μόνο κατάληξη: Τη συμφορά και τον
εξανδραποδισμό του λαού μέσα από την περιδίνησή του στο φαύλο κύκλο της
καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
*
Απέναντι στη βαρβαρότητα, όμως, δε χωρούν «μισές λύσεις».
Η αντιστροφή αυτής της κατάστασης είτε θα είναι ριζική, είτε δεν θα υπάρξει.
Οι επιλογές είναι δύο: `Η θα πτωχεύσει ο λαός, ή θα πτωχεύσει η πλουτοκρατία.
`Η, δηλαδή, η εξουσία θα παραμείνει στα χέρια των δημίων των
λαϊκών συμφερόντων, ή θα περάσει στα χέρια του λαού.
«Λαϊκή εξουσία ή βαρβαρότητα» είναι το πλέον επίκαιρο δίλημμα, οι δύο δρόμοι,
που αντικειμενικά καλείται να βαδίσει η Ελλάδα.
Κάθε άλλη «πρόταση», προσέγγιση, άποψη, απλώς εξωραΐζει τους «βαρβάρους».
