Οι πρωτες μερες ηταν τραγικες,και στην Ελλαδα ειχα μηνες να κοιμηθω καλα αλλα τωρα παραεγινε το κακο,δεν εχω κοιμηθει πανω απο 15 ωρες σε μια εβδομαδα,ευτυχως εχω το ιντερνετ και περναει η ωρα,βιογραφικα εχουν φυγει πολλα,απαντηση δεν εχω παρει,η κατασταση θυμιζει αδιεξοδο,περναω τις μερες μου με βολτες στην πολη εκτος απο σημερα που με ταλαιπωρει ενας φοβερος πονοκεφαλος,τι κανω εδω....τι θα κανω μετα,να μεινω,να γυρισω αν δεν βρω δουλεια....το ανεργιας δεν αρκει για τα εξοδα της εβδομαδας 51 δολλαρια εχει το εβδομαδιαιο εισητηριο με τα μμμ....ποσο θα αντεξω δεν ξερω.
Ο καιρος αστατος,ζεστος και υγρος πολυ,δεν ξερει κανεις τι να φορεσει την ωρα που βγαινει απο το σπιτι.
Διαβασα πολλα για την καταθλιψη,μιλησα και με ενα συμβουλευτικο κεντρο,πιστευουν οτι πρεπει αμεσα να αποτανθω σε ειδικο,προς το παρον δεν εχω ασφαλεια κι ετσι κανω υπομονη μεχρι να τελειωσει η διαδικασια με το ταμειο ανεργιας,εκει μετα δινουν και ασφαλεια υγειας δωρεαν.
Το μαγειρεμα το εχω ξεχασει,μια βδομαδα τρεφομαι με σαντουιτς και φαγητο απ'εξω,με τις κατσαριδες εδω δεν θελω να χρησιμοποιησω τα σκευη,σιχαινομαι φοβερα.
Η ομορφια της πολης,του μερους που μενω,η ηρεμια και η ησυχια μαλλον με αφηνουν αδιαφορο,περναω τα κοιταω,αναρρωτιεμαι πως τετοιες πολεις υπαρχουν ακομα,αλλα ως εκει,καμια χαρα,κανενα συναισθημα.
Μετα διαβαζω τα οσα γινονται εκει και απογοητευομαι περισσοτερο,μπρος γκρεμος και πισω ρεμα λεω,τι θα γινει,που θα καταληξει αυτο?
Ονειρευομαι οτι γυριζω πισω,κι ας μην εχω καν για φαγητο εκει,με την ιδεα αυτη ηρεμω λιγο,οι φιλοι μου παραξενευονται με την αντιδραση μου και εγω καταλαβαινω πλεον οτι την ιδια αντιδραση ειχα με την ασθενεια της μητερας μου.
Δεν καταλαβαινα...απλα.
Οτι τα παιχνιδια που μπορει να παιξει το μυαλο μας ειναι τα χειροτερα,δεν τα αντιμετωπιζουμε με την λογικη,μονο συμπαρασταση χρειαζεται.'
Αραγε την ειχα δειξει εγω σε εκεινην οταν χρειαζοταν?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου