Εχοντας πλεον επιστρεψει στην ρουτινα μου δηλαδη σπιτι,νοσοκομειο και παλι τα ιδια αρχισε να με καταβαλλει ψυχολογικα η προσπαθεια να βρω μια ακρη στα επαγγελματικα μου.
Φυσικα θα ηταν ουτοπια να σκεφτω οτι θα ηταν πιθανο να βρω δουλεια με την κατασταση που επικρατει και το χειροτερο ειναι οτι αυτο που επικρατει τωρα θα χειροτερεψει οσο και αν μας υποσχονται οι ψευτοδιαχειριστες μας για το αντιθετο.
Σημερα δεν εχω διαθεση καν να βγω εξω,στο νοσοκομειο πηγα χθες,δεν περιμενα να δω και καμμια διαφορα στην κατασταση της μητερας μου,οι νοσοκομες απουσες,δυο μονο ετρεχαν απο δω και απο εκει σαν τρελλες,πως να τα βγαλουν περα με 50 ασθενεις 2 ατομα αυτο θα επρεπε να το απαντηση η χαζη ξανθη υπουργος υγειας.
Πως φτανει μια μερα που το συμπερασμα που βγαζει καποιος ειναι οτι τελικα η ζωη δεν ειναι τιποτα αλλο απο μια μεγαλη ταλαιπωρια με μικρα διαλλειματα χαρας,οσο περνανε τα χρονια αυτα γινονται ολο και πιο σπανια.
Και η ταλαιπωρια γινετε χειροτερη οταν εχει την ατυχια καποιος να γεννηθει σε μια χωρα σαν αυτη που ζουμε.
Εδω και ευκολα να ειναι τα πραγματα το κολοκρατος θα στα κανει δυσκολα με τους νομους και την γραφειοκρατια,την αδιαφορια,την ελλειψη συστηματος και οργανωσης.
Μας ζητανε να αποδειξουμε τωρα πως ζουμε,λες και ενδιαφερθηκαν τοσα χρονια πως ζουμε,λες και ηρθαν να δωσουν ενα χερι βοηθειας στα προβληματα μας.
Τεκμηρια για τα παντα,ελατε να τα παρετε τα τεκμηρια ηλιθιοι,γελοιοι πολιτικοι,ελατε σε σπιτια με ανεργους και απορους να παρετε αυτο που σας λειπει.
Την αξιοπρεπεια που ποτε δεν ειχατε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου