Το εγκλημα που παραμενει ατιμωρητο

Η καθημερινη μου παρουσια στο νοσοκομειο μου δειχνει οτι τελικα αν τους μηνες που ειχε μεινει στο απαραδεκτο ιδρυμα η μητερα μου της ειχαν δειξει την ελαχιστη συμπαρασταση και νοσηλεια σημερα θα ηταν καλα ...τοσο ωστε να την παρω μαζι μου παλι στο σπιτι.

Εδω και δυο εβδομαδες η διαθεση της ειναι πολυ καλυτερη,και το κυριωτερο τρωει τοσο που δεν εχει φαει οσο καιρο ...δηλαδη εδω και εναμισυ χρονο που ειναι εκει.
Και τρωει απο ολα και η νοητικη της κατασταση ειναι σταθερη,και λογικα το ξερω οτι στις περιπτωσεις ανοιας θα χανει σιγα σιγα πολλα απο οσα θυμαται,θα αλλαζει η διαθεση της και θα χειροτερευει,αλλα αυτο δεν ηταν το αποτελεσμα της καταστασης που ειναι τωρα.

Και τωρα ειναι καλα διοτι την φροντιζουν οσο μπορουν,εχει αποδεχθει οτι πρεπει να παιρνει τα φαρμακα της,ζηταει η ιδια να της δινουν να τρωει,εχει μια αδυναμια τελευταια με τα τοστ ζαμπον τυρι που εχουν εκει,σημερα εφαγε ενα και ζηταγε ακομη ενα.
Το θεμα που την κραταει εκει ειναι οτι πλεον δεν περπαταει,και δεν περπαταει οχι γιατι ειχε καποιο προβλημα αλλα με την δικη μου εμπειρια μετα απο τοσο καιρο στα νοσοκομεια δεν περπαταει διοτι μετα την αρχικη βαρια αγωγη που της εδωσε η εγκληματιας ιατρος του ιδρυματος απλα καταπεσε και δεν σηκωθηκε ποτε.
Και το αποτελεσμα ηταν οι κατακλισεις που χειροτερεψαν απο την αδιαφορια των αποκλειστικων νοσοκομων καθως και των μονιμων που προτιμουν να την αραζουν σε καθε ευκαιρια και να παρατανε τους ασθενεις στην τυχη τους,μαλλον ξερουν οτι μπορουν να αντικρουσουν καθε κατηγορια με τον δικο τους τροπο μιας και οι ασθενεις τετοιας κατηγοριας δεν θα γινουν πιστευτοι απο κανεναν οτι παραπονο και να κανουν.

Η επιστολη μου στον συνηγορο του ασθενη ακομη περιμενει απαντηση,τι να περιμενεις απο ενα κρατος σε δυαλυση?
Και στεναχωριεμαι και νευριαζω που την βλεπω να ποναει,και τι να κανω,τιποτα δεν μπορω να κανω εγω,απλα να την ηρεμω με την ελπιδα οτι ολα θα πανε καλα και θα περασουν οι πονοι.

Και η ιατρος θα συνεχισει να πληρωνετε απο το δημοσιο για να φερνει και αλλους ασθενεις στην κατασταση που εφερε την μητερα μου,να λειπει και να μην παρουσιαζεται ποτε,και να αποφασιζει εκεινη οτι δεν θελει να βλεπει μια ασθενη την οποια καταντησε κατακοιτη χωρις να υπαρχει λογος.

Ευχομαι,αν και δεν ειναι καλο αυτο,οι πονοι που νοιωθει η μητερα μου να την βρουν εκεινη που την καταντησε ετσι,και να μην την αφησουν εως οτου περασει στην επομενη ζωη της που θα πρεπει να ειναι εκεινη ασθενης με ιατρους σαν την ιδια να την νοσηλευουν.