Με τα ματια κλειστα

Nοιωθω την αναγκη να κλεισω τα ματια μου και να ονειρευτω οτι τα πραγματα ειναι διαφορετικα απο οτι ειναι,δεν θελω να βλεπω πια τεσσερις λευκους τοιχους ενος δωματιου σε νοσοκομειο,δεν μπορω να βλεπω εναν ανθρωπο ξαπλωμενο ολους αυτους τους μηνες να περιμενει ποτε θα ερθει το τελος του.
Θελω να κλεισω τα ματια μου και να ξυπνησω σε μια αλλη περιοδο της ζωης μου,να δω τα λαθη μου και να μην τα ξανακανω,να σκεφτω τις αδυναμιες μου και να τις αποφυγω,να ειμαι πιο ηρεμος και με περισσοτερη κατανοηση.
Το μεγαλο κενο δεν γινεται ουτε να γεμισει ουτε να περιγραφει,το να χανεις τον μοναδικο ανθρωπο που εχεις στην ζωη σου ειναι οδυνηρο,πιο οδυνηρο ομως ειναι να σκεφτεσαι οτι ισως δεν εκανες οσα μπορουσες η επρεπε να κανεις.
Κανενας δεν θα πληρωσει για τα εγκληματα που εγιναν,ειναι μερος του παιχνιδιου,κανενας δεν θα ρωτηθει αν μπορουσε να γινει κατι διαφορετικα,και ομως χανονται ανθρωποι που θα μπορουσαν να ζησουν περισσοτερο,απο αδιαφορια,ανευθυνοτητα,ωχαδερφισμο.
Οι δεκα πρωτοι μηνες της εκει το καταφεραν αυτο που ειναι να συμβει,τι να προσπαθησεις να προλαβεις οταν φτασει η κατασταση σε τετοιο σημειο?

Κουραστηκα να βλεπω γαζες,επιθεματα,να βλεπω βελονες και ληψεις αιματος για εξετασεις,κουραστηκα να δικαιολογω τα παντα ακομη και αυτα που εχω κανει εγω,οι δικες μου ευθυνες ειναι μεγαλυτερες απο καθε αλλου,θελω να κλεισω λιγο τα ματια μου.

Και απο εδω και περα ετσι θα προχωραω,με τα ματια κλειστα.

Αργησα σε ολα.