Μα δεν ηταν γραφτο να γινει ετσι.'
Την βρηκα σε κακη κατασταση με δυσκολια στην αναπνοη,οι γιατροι ηταν ολη την ωρα απο πανω της,βαλαμε οξυγονο αλλα το βρασιμο στο στηθος δεν περναγε,αρχισαν οι αντιβιωσεις,η μια μετα την αλλη λιγο καλυτερεψε αλλα οχι για πολυ,η δυσκολια στην αναπνοη συνεχιζοταν.
Φαγητο δεν φαγαμε εγω ημουν χαμενος στον κοσμο μου αλλα κρατιομουν μια και δεν μπορουσα να κανω και κατι αλλο,πηρα τα ξεδερφια μου στην Αιγινα...τι να κανω,τι μπορουσα να κανω.
Το απογευμα κατα τις πεντε οι Γιατρινες μου ειπαν οτι επρεπε να παμε να την δει πνευμονολογος,το νοσοκομειο εκει δεν εχει,και ετσι ξεκινησαμε για το Θριασιο,εκει λοιπον δεν ειναι να πας ουτε νεκρος,το μαυρο χαλι σε εφημερια,ο ενας ασθενης επανω στον αλλον και εγω επανω απο την μητερα μου,ορθιος απο το πρωι,ορθιοι και ολοι οι συνοδοι σε μια τεραστια αιθουσα γεματη με ασθενεις,απορω πως καταφερνουν να βγαλουν διαγνωση οι γιατροι,περισσοτερο σουπερ μαρκετ μου θυμισε παρα νοσοκομειο.
Ταλαιπωριοταν και εκεινη,εγω ακομη στον κοσμο μου,και απο τις 5 και μιση τελειωσαμε στις 10 και μιση,ρε παιδια αν ειναι κατι επειγον δηλαδη ποσο σας παιρνει να το εξετασετε?
Με την βια κρατιομουν ορθιος προσπαθουσα να ειμαι παντα διπλα της να νοιωθει οτι ειμαι εκει.
Απο 37,3 ο πυρετος ανεβηκε στο 38,8,εμενα δεν μου φαινοταν τοσο παντως,τι να πεις και σε ποιον,εκει γινοταν του κουτρουλη το πανηγυρι.
Ευχηθηκα να μας στειλουν πισω εκει που ειμαστε και τελικα επιασε η ευχη μου,δεν θα αντεχα να την αφησω εκει,μας αλλαξαν την αγωγη,και με το ασθενοφορο γυρισαμε στο δωματιο μας.
Εγω απο την κουραση δεν εβλεπα μπροστα μου,εκεινη ταλαιπωρημενη απο το πηγαινε ελα,της εδωσα τα χαπια της και ξεκινησα για το σπιτι,να κοιμηθω,αυριο παλι θα εχω την ιδια διαδρομη.
Ας την βοηθησει ο Θεος,η να γινει καλα η να την παρει,σκεφτομαι,ισως ησυχασει απο τοσους μηνες ταλαιπωρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου