Συνδεθείτε

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στο προσωπικό τουblog agriazwa.blogspot.com)

 

 

Όσοι ζούνε τα τελευταία χρόνια σε αυτή τη χώρα, βιώνουν, εάν έχουν κάποια συναίσθηση της πραγματικότητας, ένα πρωτόγνωρο αδιέξοδο: Οικονομικό, πολιτικό, ψυχολογικό, ένα πρισματικό και πολυεπίπεδο αδιέξοδο.

Δεν είναι αδιέξοδο. Δεν ήταν ποτέ. Είναι τα κάγκελα ενός κλουβιού που στενεύει. Οι μπάρες μπροστά στα μούτρα μας.

Βλέπετε όλοι μας μάθαμε να παπαγαλίζουμε και να θεωρούμε αυτονόητες λέξεις που ποτέ δεν καταλάβαμε την έννοια τους, λέξεις όπως Δημοκρατία, δικαιώματα κλπ κλπ

Αυτές οι λέξεις ήταν ο διάκοσμος του κλουβιού μας, ενός κλουβιού διακοσμημένου με προσχήματα που τα κάναν να μοιάζει σχεδόν υποφερτό.

Τώρα που για διάφορους λόγους κατεβάζουν τα «χριστουγεννιάτικα στολίδια» από τα κλουβιά μας, τώρα που οι ολιγαρχίες αφαιρούν τα προσχήματα, τώρα που φαίνεται η ασχήμια και η γύμνια του κλουβιού, βρισκόμαστε στη φάση της άρνησης.

 

Είχαμε τόσο εξαρτηθεί από αυτόν τον διάκοσμο που μας φαίνεται αδιανόητη η ζωή χωρίς αυτόν.

Στο φαντασιακό μας τον ξαναφτιάχνουμε έτσι και αλλιώς και πιο όμορφο και καλύτερο και διαφορετικό για να μπορούμε να επιβιώσουμε.

Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται.

Και ο καταπιεσμένος ελευθερία.

Αρνούμαστε να δούμε το κλουβί. Να πούμε: Ε αυτό είναι σκλαβιά.

Φανταζόμαστε μια ελευθερία συγκρουσιακή, κάνουμε διάφορες προβολές: αν ρίξουμε την κυρίαρχη τάξη, αν τους πάρουμε τη δύναμη και την ελευθερία τους, τότε αυτομάτως θα την αποκτήσουμε εμείς.

Δυστυχώς αυτή είναι μια μαγική σκέψη. Είναι η «Λατρεία του Φορτίου».

Γιατί ελευθερία σημαίνει πληθώρα επιλογών και η αβίαστη δυνατότητα δοκιμών τους.

Και ελευθερία στην Ελλάδα δεν έχουμε.

Ο νεοελληνικός βίος είναι γεμάτος περιορισμούς.

Και η απάντηση σε αυτή την καταπίεση ήταν η πολιτική και οικονομική ασυδοσία στην οποία ως νεοέλληνες υπερβάλαμε και υπερείχαμε.

Φάγαμε πρόλογο μέχρι σκασμού.

Μας αρρώστησε.

Θέλουμε να ξεράσουμε και δεν μπορούμε.

Ας κάνουμε εμετό λοιπόν. Ας αδειάσουμε τον εαυτό μας από τις εξαρτήσεις του νεοελληνικού βίου.

Ας δούμε τον εαυτό μας ως κάτι νέο, κάτι που μπορούμε να διαμορφώσουμε εμείς οι ίδιοι.

Να απελευθερώσουμε το παιδί που επιτρέψαμε να σκοτώσουνε μέσα μας –δεν ήταν πρέπον να είσαι παιδί. Έτσι αυτή η χώρα έχει γεμίσει μεγαλόμικρους και μικρομέγαλους. Μικρόψυψους.

Υβριδικά πλάσματα.

Ανελεύθερους που μιλάνε όλοι την ώρα για ελευθερία όταν δεν την επιδιώκουν.

Η δημοκρατία δεν είναι χαιρέκακο χαστούκι στα προνόμια των άλλων. Είναι αυτό που επιτρέπει τη μεγαλύτερη κατά άτομο κατάσταση ελευθερίας που συναρτά κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική ελευθερία.

Αυτή η έννοια μιας δημιουργικής ελευθερίας και όχι μιας υποχρεωτικά συγκρουσιακής ελευθερίας μας διαφεύγει.

Ήμασταν εμείς που μέσα σε ένα σύστημα στερούμενο φαντασίας και δημιουργικότητας σπεύδαμε να ενθυλακωθούμε σε δουλειές, σε παρέες, σε συνδικάτα και σε κόμματα, σε οικογένειες.

Καμία αίσθηση περιπέτειας και πειραματισμού. Το συντομότερο δυνατό να ενθυλακωθούμε, να τοποθετηθούμε στην πλησιέστερη δυνατή θέση-σχισμή-θυρίδα του συστήματος.

Να το διαιωνίσουμε.

Ενδώσαμε σε ένα συντηρητικό σύστημα. Το αμφισβητήσαμε μόνο στα σημεία που εκείνο αμφισβητούσε τον ατομικό ή οικογενειακό ή συντεχνιακό μας συντηρητισμό.

Και τι απαντάμε σε αυτούς τους αδιέξοδους καιρούς όπου πλέον η ολιγαρχία πέταξε τη μάσκα της;

Να πεθάνει ο γάιδαρος του εξουσιαστή;

Φυσικά.

Αλλά που θα είμαστε εμείς την επόμενη μέρα;

Πίσω στο κλουβί, στις «ζωές μας», τις δουλειές μας, τις οικογένειες μας. Πίσω στο αιώνιο και το αμετάβλητο να περηφανευόμαστε κιόλας ότι κουνήσαμε το δαχτυλάκι μας και ρίξαμε το δυνάστη όπως έκανε και η γενιά του πολυτεχνείου.

Πρόσω ολοταχώς στη νέα ιδιωτία.  

Να ανακαινίσουμε απλά το κλουβί, να το επιχρυσώσουμε και να περνάμε ζωή και κότα.

Και αναρωτιέμαι: Τι από όλα όσα αγαπούσατε επιλέξατε για τον εαυτό σας;

Για τους περισσότερους από εμάς ισχύει ότι δεν έχουμε κάνει τίποτα που να αγαπούμε. Μια κοινωνία μαλλιά κουβάρια, ότι να ναι, μια κοινωνία όπου ο καθείς έσπευδε να τρουπώσει κάπου, να πρωτοπρολάβει να στρογγυλοκαθίσει.

Μια κοινωνία βαθύτητας σεξουαλικής, πνευματικής και συναισθηματικής καταπίεσης.

Που είναι οι αγαπημένοι σας φίλοι; Τι σας εμποδίζει να τους πάρετε ένα τηλέφωνο;

Που είναι οι εραστές και οι ερωμένες σας; Γιατί μάλλον δεν είναι αυτοί με τους οποίους συζείτε και έχετε κάνει και κουτσούβελα μαζί τους.

Ποια είναι η ζωή μας; Που είναι η ζωή μας;

Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να τη διεκδικήσουμε;

Είναι ο εσωτερικός δυνάστης.  Ο δάσκαλος, ο γονέας, ο καθηγητής, ο μπάτσος που ενσωματώσαμε μέσα μας. Το δάκτυλο που κουνιέται δεικτικά μπροστά μας σαν υαλοκαθαριστήρας. Η μικρότητα σε όλο της το μεγαλείο.

Λυπάμαι που δεν έχω κάποια φανταστική πολιτική λύση να προσφέρω.

Θλίβομαι όταν ακούω προτάσεις που μοιάζουν με διαγωνισμούς δονκιχωτισμού.

 Τραβάω το μαλλιά μου με την άρνηση που μας διαποτίζει: το ότι από όλο τον συντηρητισμό που μας διακατέχει φαντασιωνόμαστε ότι αν απαλλαγούμε από το σάπιο πολιτικό μας σύστημα θα ελευθερωθούμε μια και δια παντός.

Δε θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε την πραγματικότητα μας. Να την σοβαντίσουμε θέλουμε. Να χρυσώσουμε το χάπι. Να επιχρυσώσουμε ξανά το κλουβί της πραγματικότητας μας. Γιατί της έχουμε δοθεί και έχουμε δεθεί τόσο πολύ με αυτήν που αν αυτή αλλάξει φοβόμαστε ηλιθιωδώς ότι δε θα μας περιέχει. Ότι θα μείνουμε στην απ’ έξω.

Η Ελλάδα είναι ένα πυραμιδικό σύστημα δυναστών: Στην κορυφή έχει τους λίγους, τους μεγάλους δυνάστες που εξουσιάζουν όλους μας.

Στη μέση αυτούς που εξουσιάζουν ομάδες πληθυσμού. Και στη βάση αυτούς που καταδυναστεύουν τον εαυτό τους και την οικογένεια τους.

Ελευθεριά ή θάνατος κραυγάζαν κάποτε κάποιοι πρόγονοι μας.

Εμείς επιλέξαμε την ασφάλεια του θανάτου. Γιατί αυτό είναι ο συντηρητισμός για το πνεύμα και την ψυχή. Διαρκής θάνατος. Τα Ηλύσια Τάρταρα.

Μετείχαμε του συστήματος. Είχαμε δώσει την ψυχή μας για να το υπηρετούμε και να μας παρέχει τα προνόμια του. Το σύστημα φυσικά μας πρόδωσε. Τέρμα τα προνόμια. Μονάχα υποχρεώσεις. Δεν είναι δύσκολο για τον προδότη να προδώσει τον προδότη . Και εμείς προδώσαμε τον εαυτό μας, τα όνειρα μας, το παιδί μέσα μας.

Νιώστε ρε. Τσάμπα είναι η ψυχή. Χαβουρντάδες να είστε, ξοδέψτε ψυχή. Μην την επενδύετε. Χαρίστε την. Πάρτε τα τηλέφωνα στο χέρι. Σπάστε τα δεσμά. Αγαπήστε. Ξαναγαπήστε. Ερωτευτείτε. Συνδεθείτε.

Σκόρπιους μας παραπετούνε. Ενωμένοι έχουμε για κάτι πραγματικά να παλέψουμε. Για ζωές, όχι για τομάρια.