Ο Παπανδρέου και το παιχνίδι των ποινικών καρεκλών.

                                                     (Κάγκελα, κάγκελα Παντού)

Του Πέτρου Αργυρίου (περισσότερα για το συγγραφέα και το έργο του στοagriazwa.blogspot.com)

Πιτσιρικάδες παίζαμε ένα παιχνίδι: Υπό την υπόκρουση μουσικής χορεύαμε και τρέχαμε γύρω από καρέκλες. Όταν σταματούσε η μουσική όποιος δεν προλάβαινε να καθίσει έβγαινε εκτός παιχνιδιού. Τώρα που η χοντρή κυρία σταματά να τραγουδά, κάτι το αντίστοιχο συμβαίνει στην πολιτική ζωή του τόπου: Αντί για μουσικές καρέκλες όμως υπάρχουν ποινικές καρέκλες, ή αλλιώς σκαμνιά.

Και σε αυτό το παιχνίδι θα χάσουν όσοι προλάβουν να καθίσουν. Πρώτος θα στρογγυλοκαθίσει ο πρώην τσάρος της οικονομίας και οικονομικός δολοφόνος Γιώργος Παπακωνσταντίνου ενώ σιγά σιγά αρχίζει να αχνοφαίνεται η πιθανότητα να καθίσουν στο σκαμνί φίλοι του, συνπολιτευτές του και προϊστάμενοι του. Προτεραιότητα μετά τον κο Παπακωνσταντίνου έχουν  μάλλον οι κύριοι Βενιζέλος και Παπανδρέου.  

Έτσι λοιπόν και για να μην κελαηδήσουν κάποιοι στα σκαμνιά, για να μην έχουμε ένα χορό αποκαλύψεων, ο Γιώργος Παπανδρέου ξαναπιάνει το δικό του ψευτοδημοκρατικό τροπάρι, να φανεί ότι η μουσική δεν σταμάτησε ποτέ να παίζει. Ο Παπανδρέου συνεχίζει το ψευτοσοσιαλιστικό βιολί του παρότι στη χώρα του μόνο θρήνοι και κατάρες ακούγονται εξαιτίας του.

Φαίνεται να του αρέσουν τα τραγουδάκια του κου Παπανδρέου. Όπως άλλωστε αρέσαν και στον πατέρα του. Αλλά αυτός αντί για Ρίτα Σακελαρίου φαίνεται να προτιμά τον Βασίλη Παπακωνστατνίνου.

Πολλά έχουν γραφεί για την επιλογή Παπακωνσταντίνου από τον Παπανδρέου αν και όχι αρκετά.

Σε αυτό το κείμενο θα δώσουμε μια άλλη ερμηνεία που φυσικά καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Άλλωστε όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα χάρη στον Παπανδρέου είναι τόσο εξωφρενικά που μοιάζουν εξωπραγματικά:

Ο Παπανδρέου λοιπόν μπέρδεψε τους Παπακωνσταντίνου: Η οικονομική πολιτική του Παπακωνσταντίνου δεν τον εξέφραζε καθόλου  αλλά έλα που δεν μπορούσε να απαρνηθεί ένα τραγουδάκι που είχε μπει για τα καλά στο σοσιαλιστικό του μεδούλι:

«Εγώ δε θέλω στη ζωή να κυβερνήσω, θέλω να μείνω οπαδός φανατικός
αυτών που πάντοτε την τρωνε από πίσω και στο μηδέν ξαναγυρνάνε διαρκώς… 
…Εγώ δε θέλω να με κάνετε σατράπη  ούτε συνένοχο σε κόλπα ομαδικά…
…Εγώ δε θέλω τον αρμόδιο να παίξω να αποφασίζω κεκλεισμένων των θυρών
ειμ’ απ’ αυτούς που πάντα μένουνε απ' έξω γιατί δεν έχω ούτε γραβάτα ούτε παπιόν

Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία  εγώ κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι»

Πράγματι, όπως συνήθιζε να λέει και ο πατέρας του: ο Γιωργάκης ο ονειροπόλος χαιρέτισε την εξουσία, το κληρονομικό του δικαίωμα με την ταχυδακτυλουργία του δημοψηφίσματος…

Αφού πρώτα όπως λέει και τραγουδάκι υπήρξε φανατικός οπαδός του λαοκτόνου νεοφιλελευθερισμού, αφού πρώτα έβαλε ένα ολόκληρο λαό να τον φάει από πίσω και να γυρνάει διαρκώς στο μηδέν. Αφού πρώτα έγινε σατράπης και συνένοχος σε κόλπα ιδιωτικά … Αφού αποφάσισε κεκλεισμένων των θυρών και τοποθέτησε κάποιους να το παίζουν αρμόδιοι για τη μοίρα ενός λαού…
Τώρα κρατάει την ουσία και ονειρεύεται. Και πράγματι ζει μια ζωή ονειρεμένη: συνεντεύξεις, ομιλίες σε συνέδρια, διαλέξεις στο Harvard με θέμα τον ανασχεδιασμό της Ευρώπης (τώρα που το καλοσκέφτομαι πως γίνεται ένας Έλληνας πρώην πρωθυπουργός να εκπαιδεύει σε αμερικάνικο πανεπιστήμιο που τυχαίνει να είναι και φυτώριο αμερικανοκίνητων ηγετών νέους στο θέμα του ανασχεδιασμού της Ευρώπης; Από πότε ξαναδημιουργήθηκε η πανγαία;)
Ζωή ονειρεμένη. Ενώ η «χώρα του» ζει έναν αξημέρωτο εφιάλτη. Και αυτός ο εφιάλτης, όταν ξεκίνησε ήταν ταυτόσημος με τον Παπανδρέου.
Τώρα λοιπόν κατατέθηκε πρόταση να κληθεί ο εφιάλτης να καταθέσει σε προανακριτική επιτροπή για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Οι πολιτικές καρέκλες, έχουν αρχίσει να τρίζουν. Σαν treasonia (τριζόνια).
Υπό το πρίσμα των νέων εξελίξεων ο Παπανδρέου τραγουδάει το νέο του κομμάτι: Σοσιαλιστής και αδικημένος. Αυτή τη φορά δε θα μπορέσει να επαναλάβει την επιτυχία του προηγούμενου σουξέ του: Του Λεφτά υπάρχουν.  

 Ας ακούσουμε το σοσιαλιστικό του άσμα που φιλοδοξεί να αποτρέψει ένα άλλο άσμα: το κύκνειο άσμα της δυναστείας Παπανδρέου. Ας τον ακούσουμε λοιπόν ενώ παράλληλα θα σχολιάζουμε

 «Είναι τιμή μου να με στοχοποιούν με την υπογραφή τους ακροδεξιοί, νεοναζί και καθ' έξιν και επάγγελμα συκοφάντες.»

Ο ΓΑΠ αναφέρεται στην Χρυσή Αυγή και τους Ανεξάρτητους Έλληνες ξεχνώντας ότι αυτά είναι πολιτικά παιδιά του. Δεν είναι ο μοναδικός γονέας τους αλλά σίγουρα είναι γονέας τους. Χωρίς αυτόν ΧΑ και ΑΝΕΛ είτε δε θα υπήρχαν είτε δε θα είχαν καμία αισθητή παρουσία.

«Αποτελούν απλά τον τελευταίο -και τον πιο θλιβερό- κρίκο της ενορχηστρωμένης στοχοποίησής μου που ξεκίνησε εδώ και τρία χρόνια.»

Πριν από τρία χρόνια ο Παπανδρέου ξεκίνησε έναν πόλεμο. Το είχε πει ξανά και ξανά: Έχουμε πόλεμο, βρισκόμαστε σε πόλεμο κλπ κλπ. Απέναντι στο λαό του. Αυτός έριξε τον πρώτο λίθο και συνέχισε ως άλλος κύκλωπας να πετάει βουνά ολόκληρα στο έρμο το κεφάλι του. Και σε καμία περίπτωση αυτός που έριξε τον πρώτο λίθο δεν ήταν αναμάρτητος. Και αφού ο λαός σε πλήρη καταστολή από τα σώματα ασφαλείας ούτε με πετροπόλεμο δεν μπορούσε να απαντήσει ε, είναι πια καιρός να αρχίσουν οι ποινικοί λιθοβολισμοί.

«Ό,τι και να κάνουν, εγώ είμαι εδώ.»

Πολύ αμφίβολο. Πότε στο Harvard, πότε στο Νταβός, πότε στη χαρτοπαικτική λέσχη Bilderberg, ο Παπανδρέου δε φαίνεται να αγαπάει ιδιαίτερα τη διαμονή στο Ραγιαδιστάν ακόμη και τις καλές εποχές που αυτός ήταν ακόμη λαοφιλής στους Γραικούς. Πριν δηλαδή τους προδώσει. Πόσο μάλλον τώρα που είναι ίσως το πιο μισητό πρόσωπο της χώρας αυτής.

Η χώρα ήταν πάντα πολύ στενή για μια τόσο large προσωπικότητα. Πόσο μάλλον στενή θα του φανεί μια στενή μιας τόσο στενής χώρας. Μια από αυτές τις στενές όπου στενάζουν τόσοι και τόσοι αθώοι Έλληνες χάρη στην πρωθυπουργία του.

«Θα στέκομαι πάντα απέναντι στη δημαγωγία» είπε ο κύριος Λεφτά υπάρχουν.

«την πατριδοκαπηλεία» είπε ο κύριος χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση, ο κύριος που υποθήκευσε μια ολόκληρη χώρα και την έβγαλε στο σφυρί, στο κλαρί.

«Τη βία …που διαιρούν τον Ελληνικό λαό» είπε ο κύριος που επί ημερών του ο λαός γνώρισε τη σκληρότερη καταστολή από τη χούντα και έπειτα. Είπε ο κύριος που έστρεφε τον ένα επαγγελματικό κλάδο απέναντι στον άλλο για να μπορέσει να τους πάρει όλους μαζί.

«Και δεν θα πάψω ποτέ να αγωνίζομαι για τις αρχές και τις αξίες μου». Εννοεί τις διεθνείς χρηματιστηριακές αξίες που τόσο καλά υπηρέτησε.

«Για τη Δημοκρατία» είπε ο άνθρωπος που έδειρε ολόκληρη τη πλατεία Συντάγματος και κατέλυσε το Σύνταγμα.  

«Και την κοινωνική δικαιοσύνη, με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον». Μα για αυτό ακριβώς σε θέλουν οι Έλληνες στο σκαμνί. Όχι από εμπάθεια. Για την επαναφορά μιας αίσθησης δικαίου, με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον.

«Για τις μεγάλες αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος.». Πόσο ανάγκη τις είχε άλλωστε ο τόπος της μεταρρυθμίσεις σου: Φτωχοί και αδύναμοι να πεθαίνουν. Οι υπόλοιποι να στενάζουν. Να βαριαναστενάζουν. Τη χρειαζόμασταν και τη φτωχοποίηση και την υποδούλωση. Το δικαίωμα στη φτώχια, την αναξιοπρέπεια. Το φόβο, την ανασφάλεια, την αυτοεξορία, το κράτος μπάτσο, όλα αυτά τα θεμελιώδη σοσιαλιστικά ιδεώδη.

«Για ένα πολιτικό σύστημα που θα δίνει καθημερινά μάχη με τις πελατειακές αντιλήψεις, θα μάχεται απέναντι στα οργανωμένα μικρά και μεγάλα συμφέροντα, θα συγκρούεται με τα πάσης φύσεως κατεστημένα.»

Όντως. Όλα αυτά τα έκανε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Πάλεψε ενάντια στους Έλληνες ολιγάρχες, έσπασε το απόστημα της πολιτικής διαφθοράς, δεν είχε καθόλου τη στήριξη των  μήντια αφού άλλωστε ήρθε σε πόλεμο με τους νταβατζήδες ιδιοκτήτες τους που δηλητηριάζουν τα μυαλά των πωλητών εις όφελος των μεγάλων συμφερόντων. Πάλεψε στα μαρμαρένια αλώνια με τις αγορές, τους τραπεζίτες, το ΔΝΤ.

Ρε συ Παπανδρέου, τα πήρες από τους φτωχούς και τους μεσαίους για να τα δώσεις στις ελίτ. Δεν ήσουν ο Ρομπέν των δασών. Ο Robber των χαζών ήσουν. 

«Για μία Ελλάδα απαλλαγμένη από μικροκομματικές πολιτικές συμπεριφορές και σκοπιμότητες, που όχι μόνο αδικούν την εικόνα μας, τις προοπτικές μας και την αναπτυξιακή μας πορεία, αλλά καθηλώνουν την Ελλάδα σε εξάρτηση από τρίτους».

Να και κάτι σωστό. Χρωστάμε και μια χάρη στον καταστροφέα μιας χώρας. Μαζί με αυτή σμπαράλιασε και το σάπιο πολιτικό σύστημα. Δυστυχώς αυτό σήμαινε ακόμη σκληρότερη εξάρτηση από τρίτους. Σήμαινε πλήρη αποικιοποίηση.

Η Δημοκρατία έχει να λέει για τον μεγάλο εραστή της, για τον έκπτωτο πρώην Πρωθυπουργό.

Οι φίλες της τη ρωτούν ρωτούν πως ήταν στο κρεβάτι και αυτή απαντάει: Μα δεν βλέπετε; Πέρασε τόσος καιρός και ακόμη δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου.

Σαν παλιά ερωμένη λοιπόν, έχει πολλούς περισσότερους λόγους από την απλή εμπάθεια για να τιμωρήσει αυτόν που την πρόδωσε τόσο χυδαία.

Η βλακώδης αλαζονεία του ΓΑΠ, του σοσιαλιστή πρίγκιπα δεν έχει όρια. Δεν του ζητήθηκε ακόμη να καθίσει στο σκαμνί. Σε μια προανακριτική επιτροπή καλείται να καταθέσει. Όπως όφειλε να κάνει. Και αρνείται.

Αφού μοσχοπούλησε το παραμύθι του σοσιαλιστή, τώρα πουλάει το παραμύθι του ήρωα γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι αν έρθει η μέρα που το πολιτικό σύστημα θα τεθεί προ των ευθυνών του θα είναι μόνος του καθώς ο καθένας θα τρέχει να σώσει να σώσει το τομάρι του.

Ας θυμηθούμε λοιπόν μια βασική αρχή της δημοκρατίας, μια αρχή που τόση και τόσοι δημοκράτες τείνουν να ξεχνάν. Την αρχή της ισονομίας:

Κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου.

Αυτή θα είναι η εκδίκηση της δημοκρατίας. Η επαναφορά του δικαίου και της δικαιοσύνης. Όχι η εκδίκηση. Η δικαιοσύνη.