Ανοια

Αυτην την λεξη ειπε η γιατρος χθες,δεν ειναι οτι δεν το ηξερα,απλα κρυβομουν πισω απο το δακτυλο μου.
Δεν ειναι οι βρισιες,οι καταρες,η ψυχολογικη πιεση,τα κλαματα μια φυσιολογικη αντιμετωπιση της μητερας προς το παιδι της.
Και ακουσα τοσα πολλα χθες,δεν τα κραταω,με αναστατωνουν οταν τα ακουω.
Και φτανει η στιγμη που πρεπει να αφησεις εναν ανθρωπο σε ενα νοσοκομειο,το ειχα κανει και πριν 3 χρονια,η εμπειρια ηταν τραυματικη.
Αδιαφορια,ελλειψη προσωπικου,ελλειψη ενδιαφεροντος,φαρμακα που ηταν ασυμβατα το ενα με το αλλο,αντιμετωπιση του ασθενους σαν αντικειμενο.
Και ελεγα χειροτερα δεν μπορει να γινει.

Και ομως μπορει.

Εκει που μας πηγαν εγω δεν θα δεχομουν να μεινω,πως περιμενα λοιπον να θελει μια ασθενης?
Εκτος οτι ολος ο χωρος εκει περιτριγυριζεται απο δεντρα και πρασινο,και θα ηταν καλυτερο να εχουν τα κρεβατια στην αυλη,το κτηριο ειναι τελειως παρατημενο,με καρεκλες και καναπεδες φθαρμενες και τοιχους που εχουν να καθαριστουν η να βαφτουν δεκαετιες.
Το κρεβατι ηταν στρωμενο με βρωμικο η λερωμενο απο κατι σεντονι και ο νοσοκομος επεμενε οτι ειναι καθαρο,οι ασθενεις κατι απο εικονα απο το Εξπρες του Μεσονυχτιου.
Και εκει επρεπε να την αφησω και δεν μπορουσα να κανω αλλοιως δεν αντεχα εγω αυτο που ζουσα στο σπιτι,και αναρωτιεμαι μπορουν ασθενεις με διαφορετικα ειδη ανοιας η οτιδηποτε αλλο να συμβιωνουν στον ιδιο χωρο?Βοηθαει αυτο στην θεραπεια,την ψυχολογικη κυριως?

Αλοιμονο σε οποιον δεν εχει χρηματα να παει σε ιδιωτικους χωρους και καταληγει σε νοσοκομεια τετοια,αλοιμονο που σαν πολιτες περιμεναμε τοσα χρονια απο αυτους τους γελοιους καλυτερευση των συνθηκων και μονο οταν αναγκαστεις να μπεις σε τετοιοιυς χωρους καταλαβαινεις οτι δεν εχει γινει τιποτα.

Ανοια.....θα ηταν καλυτερο καποιος να φευγει γρηγορα και ανωδυνα παρα η ψυχη του να περναει αυτο το βασανιστηριο,τουλαχιστον αυτο θα ηθελα για μενα.