Η μερα σημερα δεν γινοταν να ηταν διαφορετικη απο τις αλλες.
Αναγκαστικα και λογω της αρνησης της να παιρνει τα φαρμακα της συν το οτι η εμμονες χειροτερευαν,παλι ηρθαν να μας παρουν συνοδεια για το νοσοκομειο.
Φυσικα οπως καταλαβαινετε αυτα που ακουσα δεν ειναι και λιγα,αυτην την φορα μαλιστα ηταν πολυ χειροτερα,τελικα με μεγαλη ενταση φτασαμε στο νοσοκομειο.
Τρεις ωρες συζητηση με τους γιατρους η οποια ανακυκλωνοταν και γυριζε παλι στο ιδιο σημειο,με αποτελεσμα να την κρατησουν και ισως την πεισουν δεν ξερω πως,να σκεφτει τον εαυτο της για λιγο.
Η γειτονια τουλαχιστον εχει ενα υπερθεαμα να βλεπει καθε τοσο μια και σχεδον σηκωτη την παμε εως το αυτοκινητο,τι κοσμος θεε μου,λες και εχουν ερθει ποτε να βοηθησουν σε κατι.
Δεν περιμενω και πολλα πραγματα και απο αυτη την νοσηλεια απλα μια ελπιδα αμυδρη εχω,οτι κατι καλο μπορει...λεω μπορει να συμβει.
Υπηρξε μια προταση απο τον γιατρο για ενα νεο φαρμακο που μπορει να εχει καποιο αποτελεσμα,εχει ενα κακο ομως,προκαλει ανακοπη καρδιας.
Και φυσικα η απαντηση μου ηταν οχι,οχι,οχι.
Να πεθανει μια μερα το ξερω αλλα οχι απο πειραμα στο οποιο ειπα εγω το οκ.
Και με ολα αυτα ενα ψυχικο ρακος γυρισα σπιτι να ξαπλωσω και να κοιμηθω.
Μερικες φορες σκεπτομαι οτι αν κοιμηθω πολυ ισως ξυπνησω και εχουν αλλαξει ολα αυτα που με εχουν κανει ρακος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου