Οχι οτι απο την ημερα που ηρθε απο το νοσοκομειο εχει υπαρξει και μια καλη ημερα,απο την ωρα που ξυπναω εως την ωρα που κοιμαμαι ενα μουρμουρητο,ενα δεν μπορω,ενα πεθαινω.
Και μεσα σε αυτο το κλιμα εγω πρεπει να βρω την διαθεση να σκεφτω τι θα φαμε,τι αλλες δουλειες εχω να κανω,τι θα κανω με το θεμα της δουλειας που με απασχολει καθε λεπτο.
Ισως φταει οτι της εκοψαν τα ηρεμιστικα και αυτο το νεο που της δινουν δεν θελει να το παρει,ειναι και οτι απο χαρακτηρα ειναι δυσκολη βαλε τα ολα αυτα μαζι και βγαινει ενα εκρηκτικο μιγμα.
Το αλλο ειναι που αν περασει η μερα δεν τρωει το χθεσινο φαγητο,αν δεν μαγειρεψω λοιπον εχω και την γκρινια του"πειναω,γιατι δεν μαγειρεψες?δεν πηρες τα λεφτα της συνταξης?"
Χαλια και παλι χαλια λοιπον,που να φανταστω χρονια πριν οτι θα γινοταν η ζωη μου ετσι?
Και ακομη περιμενω απο τον αδερφο μου να μιλησει σε εναν γνωστο του νευρολογο ωστε να την παμε να την δει στο νοσοκομειο,για ιδιωτικες επισκεψεις δεν μπορουμε πλεον μια και η ταριφα ειναι απαγορευτικη,οσο για την βοηθεια στο σπιτι που τηλεφωνησα στον γιατρο να ερθει να την δει μαλλον του κακοφανηκε γιατι δεν ηθελε με χαζες δικαιολογιες να ερθει.
Αυτοι οι ανθρωποι ηθελα να ηξερα πληρωνοντα για να το κανουν αυτο?και αν ναι γιατι δεν το κανουν σωστα παρα αρκουνται να καθονται σε ενα γραφειο χωρις εργο?
Νοιωθω κουρασμενος χωρις να κανω τιποτα ολη μερα,σκεψεις πολλες, αγχος,πως να παει καλα η ημερα ετσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου