Καθημερινα πλεον τωρα που δεν εχω δουλεια το προγραμμα μου ειναι το ιδιο,κατ'αρχην ξυπναω καθε πρωι για να δωσω τα χαπια της μητερας μου,αυτο μπορει να ειναι τοσο ψυχοφθορο οσο και κουραστικο για την αρχη καθε μερας γιατι καθοριζει την διαθεση μου.
Αν αποφασισει να το παρει το χαπι εχω καλυτερη διαθεση και αρχιζω να σκεπτομαι τι απο τα 3-4 φαγητα που ξερω να μαγειρεψω.
Αν πει οχι δεν ξερω τι να κανω και προσπαθω να βρω ακρη ξεροντας οτι ετσι χειροτερευει την κατασταση της και το αποτελεσμα θα ειναι χειροτερο τις επομενες ημερες.
Ακομη με τον οαεδ δεν χω ξεκινησει να κανω τα χαρτια μου,οχι οτι θα μπορω να τα βγαλω περα με το πενιχρο επιδομα ανεργιας,θα προσπαθησω και βλεπουμε πως θα παει,το χειροτερο ειναι η αναμονη μιας εργασιας και η κατασταση εκει δεν ειναι καθολου καλη,δεν υπαρχει τιποτα ουτε στις σελιδες στο διαδυκτιο που εχουν αγγελιες υπαρχει κατι και ξερω οτι πολυ δυσκολα θα υπαρξει.
Αυτη η εμμονη να ζητανε ολοι εως και μια ηλικια λες και εμεις οι υπολοιποι εχουμε μπαρμπα στην Κορωνη να μας ταιζει και ετσι δεν χρειαζομαστε εργασια.
Η κοινωνικη μου ζωη μηδενικη,με το μωρουλι βρισκομαστε Σαββατοκυριακα και ο χρονος μου περναει μεσα σε αυτο το αγχος της ανεργιας.Τα
μεηλ που εστειλα στον διευθυντη του πολυκαταστηματος που εργαζομουν,αναπαντητα,αν και οι αγγελια τους υπηρχε δεν εδειξε κανενα ενδιαφερον να με βοηθησει.
Η ρουτινα αυτη δεν ειναι και τοσο δημιουργικη,απλα διεκπεραιωνω ανωδυνα μεσα στην ημερα οσα πρεπει να γινουν και τιποτα αλλο,σκεψεις υπαρχουν πολλες το τι θα κανω το αφηνω στην ακρη περιμενοντας μια αχτιδα φωτος,περιμενω λοιπον και ας μην πιστευω οτι κατι θα συμβει.
Περιμενω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου