Οπως καταλαβαινετε η ανεργια κανει καλο στο μπλογκιν και μενοντας σπιτι μου εδωσε χρονο εκτος ολων των αλλων να γραφω.
Σημερα πηγα ως το ικα Αμαρουσιου να σφραγισω τα ενσημα μου και της Μαριας,μετα της πηγα τα δικα της στο καταστημα,γυρισα σπιτι,μαγειρεψα,καθαρισα εκ βαθρων κουζινα και μπανιο και εφαγα.Μετα λογω της αυπνιας δυο νυκτων επεσα ξερος για υπνο μεχρι που η μητερα μου με ξαναπηρε τηλεφωνο απο το διπλανο δωματιο και με ξυπνησε.
Τελικα αποψε μετα απο μια τοσο κουραστικη ημερα μου ειπε οτι εδω και μερες δεν παιρνει τα χαπια της και οχι μονο αυτο αλλα εχει πεταξει και αυτα που μου εγραψε ο γιατρος προχθες και τα φυλαγα να της τα δωσω οταν τελειωσουν αυτα που εχει.
Σημερα ολη την μερα επεφτε απο το κρεβατι και με φωναζε να παω να την σηκωσω,ουτε στην τουαλετα δεν μπορουσε να σηκωθει μονη της να παει,λογικο αν σκεφτει κανεις οτι σε ατομα με Παρκινσον η ελλειψη της θεραπειας προκαλει οσα της εχει προκαλεσει τις τελευταιες ημερες.
Ειπε οτι θα ερθει και ο αδερφος μου επιτελους μετα απο δυο μηνες να την πεισουμε να ερθει στην γιατρο της την Πεμπτη αλλοιως σειρα εχει και παλι η χωρις την θεληση της μεταφορα.
Δυσκολη η ζωη για καποιον που ζει με ατομο με τετοιες αναγκες,απο την μια γιατι δεν καταλαβαινει πως να φερθει και απο την αλλη γιατι δεν μπορει να ειναι αντικειμενικος με την κατασταση.
Παραξενο παντως ειναι πως με τετοιο προβλημα οι δικαιολογιες και οι μηχανοραφιες ενος μυαλου πολλαπλασιαζονται τοσο που ειναι αδυνατον να συμβει σε καποιον χωρις τετοιο συνδρομο.
Περιμενω ανυπομονα τις λιγες ημερες που θα μπορεσω να δραπετευσω για λιγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου