Τελειωσε το πρωτο επεισοδειο στο Αλ Τσαντιρι και μερικες ατακες του Λακη ηταν πολυ πετυχημενες,καπου εχασε το ρυθμο οταν αναφερθηκε στον Συριζα,περιμενε χειροκροτημα και δεν ηρθε,ειναι ο κοσμος μαγκωμενος με τα κοματα τι να χειροκροτησει αν ο Τσιπρας ηταν καλος στο Ντιμπεητ,το ντιμπεητ δεν σωνει την κατασταση,δεν παιζουμε μπαλα εδω να κτυπαμε πεναλτυ.
Γελασα με αλλα πολλα οπως παντα,και μετα σηκωθηκα να πλυνω τα δοντια μου και να ξαπλωσω.
Αφησα την πορτα του μπανιου και το φως ανοιχτο,καθησα στο κρεβατι μου και βουρτσιζα τα δοντια μου κοιτωντας τηλεοραση,εκεινη την ωρα σηκωθηκε η μητερα μου χωρις κανεναν λογο και πηγε να κλεισει την πορτα του μπανιου.
"Τι εχεις την πορτα του ντουλαπιου στο μπανιο ανοιχτη?"Ρωτησε.
Μαμα δεν εχω αφησει καμια πορτα ανοιχτη ολα ειναι οπως ηταν στο μπανιο.
"Κι'ομως εριξες κατι και μου μυριζει παρα πολυ,θελεις να με σκοτωσεις"
Αντε παλι τα ιδια σκεφτηκα,η αληθεια ειναι οτι και την Κυριακη το πρωι ανεφερε οτι κατι της ριξαμε και της μυριζε,δεν εδωσα ιδιαιτερη σημασια τωρα ομως βλεπω οτι αρχισε παλι η επαναληψη της παλαιας εμμονης της και οτι της μυριζει παλι κατι μεσα στο σπιτι.
Ειναι αναποφευκτο αυτο μιας και δεν ακολουθει την αγωγη που της εχουν δωσει απο το νοσοκομειο και πλεον ειναι επειγον να την παω παλι για παρακολουθηση.
Η ταλαιπωρια αυτη κυριως δικη της ειναι αναγκαια γιατι μονη της δεν ερχεται να παμε να την δει ο γιατρος,για μενα η ταλαιπωρια ειναι κυριως ψυχολογικη και μου δημιουργει αγχος και στεναχωρια κατι που δεν χρειαζομαι ειδικα αυτην την περιοδο που εχω τα δικα μου προβληματα με την αναζητηση εργασιας.
Κριμα σκεφτομαι...οταν της ειχα βγαλει την συνταξη ελεγα να περασει τουλαχιστον ανετα αυτα τα (οσα)χρονια της μενουν για να ζησει,να μην φοβαται οτι δεν εχει χρηματα να περασει,να νοιωθει ασφαλης.
Κριμα που μια δυσκολη ζωη καταληγει αυτα τα τελευταια χρονια μεσα στην ταλαιπωρια αυτης της αρρωστιας,μεσα στην ταλαιπωρια του μυαλου της που το Παρκινσον νεκρωνει σιγα-σιγα.
Ολα ειναι στην ζωη σκεφτομαι,υπαρχουν χιλιαδες οικογενεις με μεγαλυτερα προβληματα απο τα δικα μου και ετσι καπου ηρεμω,τι μου απομενει ακομη να ζησω?
Σιγα σιγα γινομαι αναπαυτικα απαθης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου