Καθε μερα τους τελευταιους μηνες ξυπναω χωρις καμια διαθεση να κανω τιποτα.
Νοιωθω σαν μπλοκαρισμενος και σηκωνομαι απλα γιατι η δεν εχω κοιμηθει καλα η γιατι εχω πιαστει απο το να καθομαι ξαπλωμενος.
Οι προτεραιοτητες μηδενικες,απο την μια θελω να παω στο νοσοκομειο,απο την αλλη δεν θελω γιατι σκεπτομαι οτι θα αντιμετωπισω την ψυχολογικη πιεση και την γκρινια της μητερας μου η οποια μου αφαιρει καθε ενεργεια για οτιδηποτε αλλο κατα την διαρκεια της ημερας.
Φοβαμαι την ημερα που θα επιστρεψει παλι στο σπιτι και δεν θα θελει να παιρνει τα φαρμακα της,που θα εχει παλι τις εμμονες αυτες που κυριως την ταλαιπωρουν και δημιουργουν ολα τα προβληματα.
Ενα αδιεξοδο στο οποιο δεν μπορω εγω να κανω κατι για να αλλαξει,με ριχνει ψυχολογικα,με εκνευριζει,με κανει να εχω τασεις φυγης απο ολα.
Ενα αλλο αδιεξοδο στο οποιο εγω δεν μπορω να κανω τιποτα για να το αλλαξω ειναι το αδιεξοδο στο θεμα της εργασιας μου,εχω προσπαθησει μηνες τωρα να βρω αλλη εργασια,η δεν μου απαντησαν η η απαντηση ηταν οτι ειμαι μεγαλος σε ηλικια και δεν εχω ελπιδες να βρω κατι.
Αυτο το αδιεξοδο με στεναχωρει με γεμιζει με αγωνια και αγχος,ξερω οτι δεν ειμαι ο μονος σε αυτην την χωρα που αντιμετωπιζει αυτο το προβλημα αλλα επισης ξερω οτι χωρις εργασια δεν εχω καμια ελπιδα για οτι και να θελω να κανω στο υπολοιπο της ζωης μου.
Περνανε οι μερες χωρις σκοπο,με κακη διαθεση,παντα καποια ελπιδα μενει να με κανει να υπομενω αυτο που ζω,το ποσο η αντοχη μου θα μπορεσει να αντιμετωπισει τις οποιες αρνητικες μου σκεψεις μενει να δειξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου