Παλι στο νοσοκομειο ειχα παει το πρωι,να μιλησω με τον γιατρο να δω τι θα γινει.Περασα απο το δωματιο της μητερας μου,παλι τα ιδια ελεγε,δεν θελει τα φαρμακα της,εβριζε...εμενα φυσικα,γκρινιαζε και παραπονιοταν.
Το μονο δικιο που της δινω ειναι οτι λογικα αφου δεν εχει ψυχιατρικο προβλημα θα επρεπε το ιδιο το νοσοκομειο να την μεταφερει σε νευρολογικη κλινικη για να εχουν καλυτερη αποψη οι γιατροι για την ασθενεια της,και αφου για αγνωστο για μενα λογο δεν μπορει να γινει αυτο,θα επρεπε να ειναι σε εναν χωρο που δεν υπαρχουν ασθενεις με ψυχιατρικα συμπτωματα,εδω και εγω αν ημουν εκει θα ειχα σαλταρει απο την αδιακοπη μετακινηση των ασθενων,τις φωνες τους,και την φασαρια που δημιουργουν.
Μιλησα με τον γιατρο και μια ψυχολογο,δεν μπορουν να κανουν πολλα απλα προσπαθουν να την πεισουν να παιρνει τα φαρμακα της,εκεινη ανενδοτη.
Ελεγε παλι διαφορα εναντιον μου,μετα ελεγε οτι με αγαπαει,και κυριως ελεγε οτι θελει να φυγει απο το νοσοκομειο.
Καθησα λιγο μαζι της στον διαδρομο γιατι δεν ηθελε να βγει εξω στο προαυλιο,αρχισε να με βριζει παλι,δεν μπορουσα να ακουω,εφυγα.
Δεν ξερω που θα βγει αυτη η ιστορια,κουραστηκα,εχω βαρεθει την ζωη μου,ακρη δεν βρισκω.
Ευτυχως τουλαχιστον οι γιατροι καταλαβαν οτι η οικονομικη κατασταση μας δεν ειναι ανθηρη,και δεν μπορω ουτε σε ιδιωτικη κλινικη να την παω ουτε να εχω γυναικα στο σπιτι.
Η ευρεση εργασιας απολυτα αναγκαια για μενα,φως δεν φαινεται απο πουθενα,υπομονη κανω και σε αυτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου