Βολτες στην Πολη

Ξυπνησα αργουτσικα παλι μια και κοιμηθηκα μετα τις 5 το πρωι,με τετοιες συνηθειες σε λιγο δεν θα μπορω να προγραμματισω τιποτα απο οσα εχω να κανω.
Σηκωθηκα κακοκεφος και ανοιξα την τηλεοραση,καθως εφτιαχνα κατι να φαω ακουγα τα νεα,παλι για αρχηγους μιλαγανε,για εκλογες απο την βαση,εεε αφου πιασανε την βαση,στην βαση επιστρεφουν σκεφτηκα.
Νευριζω οταν τους ακουω που χωριζουν τον κοσμο σε δικους τους και στους υπολοιπους,ετσι μας καταντησανε και οι μεν και οι δεν,οπαδους τους.
Ο λαος της Νεας Δημοκρατιας,δεν μας παρατατε λεω εγω,ποσοι λαοι ζουμε πια σε αυτη την χωρα?
Ξεκινησα για το γραφειο του υπουργου οπου και αφησα την επιστολη που ειχα ετοιμασει,ακομη το πρωτοκολλο δεν ηταν ετοιμο θα με παρουν τηλεφωνο να μου δωσουν τον αριθμο ειπαν,κατεβηκα τις σκαλες και βγηκα στην Πειραιως.

Κτυπησε το κινητο,ηταν η Μαρια απο την δουλεια.."ελα να σε δουμε"ειπε,δεν ειχα και τιποτα να κανω και ανηφορησα προς το Συνταγμα,στεναχωριεμε οταν πηγαινω εκει,ηθελα να δουλευω και εγω μαζι τους,δυστυχως δεν το καταφερα.
Καθησα αρκετα,περασαν ολα τα κοριτσια,φιλια,ερωτησεις,¨βρηκες δουλειᨴ?
Οχι...τι να πω...θα περναω να μου δινετε ενα φιλι η καθε μια σας και ενα ευρω μαζι,να βγαζω το καθημερινο μου φαγητο τους ελεγα,γελασαμε.

Τους ειπα τι σκεφτομαι να κανω,η Μαρια το ξερει,καποιες ξαφνιαστηκαν,αλλες με υποστηριξαν,δεν εχω πολλες επιλογες πλεον τους ειπα,ξεκινησα για την επιστροφη στο σπιτι.

Εβαλα κατι να φαω,εστειλα καποια βιογραφικα,και χαζεψα στο πι-σι.
Κτυπησε το τηλεφωνο,η μητερα μου παλι με τις εμμονες ιδεες της.
"Ελα γρηγορα θελουν να μου κανουν ενεση"
Της το λενε στο νοσοκομειο για να φοβαται και να παιρνει τα χαπια της,και της εχει γινει καθημερινο αγχος,τι να της πω και εγω.

Μου φαινονται οι μερες πιο μικρες και μεγαλυτερες οι νυχτες πια,και μονος δεν περνανε και ευκολα.Διαβαζω και αλλων τα ιστολογια και βλεπω την ταλαιπωρια και τις σκεψεις τους,τις αγαπες και τα προβληματα τους,μακρυα απο ολους να ειναι οι αρρωστιες και η ανεργια,ολα τα αλλα μπορεις να αντιμετωπισεις.

Σκεπτομαι ποσο πιο ευκολη θα ηταν η ζωη ολων μας αν οι συνανθρωποι μας και κυριως αυτοι που εχουν την δυναμη,οικονομικη η πολιτικη,δηλαδη εργοδοτες και κυβερνησεις αντι να μας φερονται σαν ζωα αρχιζαν και μας αντιμετωπιζαν σαν ανθρωπους.
Ακομη σε κοριτσια απο την δουλεια χρωστανε την φετεινη τους αδεια και δεν προκειται να τους την δωσουν,η παρανομια κυβερναει σε αυτην την χωρα,αξιζει πιο πολυ το ευρω απο την ευτυχια του διπλανου μας.
Αυτο το να μαζευεις πλουτο,σπιτια,χρηματα σαν να ειναι να ζησεις 10000000 χρονια δεν θα το καταλαβω ποτε,η σκεψη του τελους της ζωης τους εχει περασει καποια στιγμη απο τον νου τους?
Εκει δεν θα τους χρησιμευσει τιποτα απο οσα εχουν εδω.