Μετα απο ενα κουραστικο 24ωρο τελικα καταληξαμε παλι στο νοσοκομειο,δεν εκανε φασαρια αυτη την φορα,ισως καταλαβαινε προς το απογευμα που δυσκολευοταν ακομη και να γυρισει στο πλαι οτι κατι κακο εκανε τελικα στον εαυτο της.
Το σιγουρο ειναι οτι αν μπορουσε να μην ερθει
θα το εκανε αλλα τουλαχιστον δεν γιναμε θεαμα στα γυρω μπαλκονια.
Οσο και αν ταλαιπωρουμε τις μερες που ειναι αρρωστη οταν ξεκιναμε για το νοσοκομειο με πιανει μια στεναχωρια που δεν μπορω να κρυψω,ισως ειναι η σκεψη οτι σε καποια χρονια απο σημερα θα ειναι καπου που δεν θα μπορει να ξαναερθει σπιτι,και τοτε θα ειμαι πραγματικα μονος εδω.
Δυσκολη η ζωη για τους ανθρωπους που εχουν να φροντισουν ατομα με τετοια προβληματα υγειας,οδυνηρη,χωρις ελεος.
Και βλεποντας παλι το Παμε πακετο,αλλη μια ιστορια που θυμιζει τα παιδικα μου χρονια ας ξαπλωσω να ξεκουραστω.
Ο Θεος να μας βοηθησει,ολους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου