Αποφευγω να σκεφτομαι οτι πρεπει να παω στο νοσοκομειο,το αποφευγω αν και ξερω οτι καποια στιγμη πρεπει να παω,απλα κανω οτι το ξεχναω,το αναβαλλω.
Προσπαθω να ηρεμησω,ευκολο δεν ειναι,μαζευτηκαν πολλα,απο πολυ καιρο,εφευγα για μερες αλλα τα επαιρνα μαζι μου,νομιζα οτι τα αφηνα πισω,λαθος.
Απο το πρωι που ξυπναω ξερω οτι δεν θα εχω διαθεση να κανω οτιδηποτε,απλα περιμενω,τι...δεν ξερω,ουτε αυτο το απλο δεν ξερω,απλα περιμενω.
Τα λαθη που εχω κανει και εγω τα σκεφτομαι συνεχεια,και εχω κανει αρκετα,και ποιος δεν εχει κανει λαθη ομως?Απλα τωρα τα βλεπω πιο καθαρα,και τωρα δεν μπορουν να αλλαξουν ολα αυτα που εγιναν,τα υπομενω .
Πρεπει....ειπα δεν θελω αλλα πρεπει στην ζωη μου,κιόμως με τα πρεπει ζω και σημερα,πρεπει να παω στο νοσοκομειο καποια μερα,ο αδερφος μου δεν παει,τι θα σκεφτεται μονη της εκει?
Και παλι ομως θα το αφησω για αλλη μερα,δεν μπορω να αντιμετωπισω τα ιδια παλι,τους ψυχολογικους εκβιασμους,τα δακρυα,την ιδια να μην ξερει γιατι ειναι εκει.
Χρειαζομαι κατι να απασχολει το μυαλο μου,δυσκολο...κατι να με κανει να σκεπτομαι αλλα αντι αυτων που σκεφτομαι τωρα.
Δεν με βοηθαει το να καθομαι στο σπιτι περιμενοντας.
Καθολου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου