Σημερα ξαφνικα συνειδητοποιησα πιο πολυ απο πριν ποσο ασχημο ειναι να ειναι καποιος σε ενα σπιτι μονος του.
Ξυπνησα νωρις,σχετικα καλα,αρχισα να τριγυριζω στο κρεβατι,κατι με ενοχλουσε αλλα δεν ειχα ακομη καταλαβει τι ηταν αυτο.
Ο Πονος δυναμωνε σιγα-σιγα στα αριστερα της κοιλιας μου,αρχισα να ανησυχω και σηκωθηκα απο το κρεβατι.
Ενοιωθα τον πονο να δυναμωνει και να μουδιαζει και το πισω μερος του σωματος κοντα στο αριστερο νεφρο καθως και η μεση μου,ο πονος δυναμωνε και μου ερχοταν μια ταση ναυτιας και εμετου,φοβηθηκα.
Γενικα δεν φοβαμαι τον θανατο,τον πονο ομως αν και τον αντεχω τον φοβαμαι,μην μεινω ετσι μονος σκεφτηκα και δεν μπορω να παω εως την πορτα.
Πηγαινοερχομουν,και οταν ημουν ορθιος ηθελα να καθησω,οταν ημουν καθιστος ηθελα να σηκωθω,δεν εβρισκα ενα μερος να βολευομαι,στο κρεβατι ζαλιζομουν,ορθιος κρυωνα,ακρη δεν εβρισκα.
Παρακαλαγα να σταματησει,κοιταξα στον υπολογιστη οσο μπορουσα να κοιταξω απο τον πονο,"κολικος"ετσι περιγραφοταν αυτο που ενοιωθα,ηταν ακριβως ολα τα συμπτωματα που ειχα.
Περασαν 2 ωρες ετσι μια ελεγα να παω στο νοσοκομειο,μια σκεφτομουν οτι θα με ταλαιπωρουσαν πιο πολυ στο περιμενε και εκανα υπομονη να περασουν οι πονοι.
Κατα τις 10 ηρεμησα λιγο και σκεπαστηκα να ξεκουραστω απο την κοπωση που μου προκαλεσε αυτη η ταλαιπωρια,περασα σχεδον 5 ωρες εκει,μετα σηκωθηκα να παω να παρω κατι για φαγητο,φτου ρε γαμοτο σκεφτηκα τι αλλο θα μου συμβει?
Να και η Πεννυ στο τηλεφωνο....γερναμε Χαρη μου ελεγε,βρε ας γερασουμε δεν με νοιαζει να μην ειμαστε αρρωστοι με νοιαζει,τα εχω ζησει τα νοσοκομεια εδω στην Ελλαδα,δεν λεει να αρρωστησεις εδω καλυτερα να πεθανεις αμεσως.
Τελικα αυτος ο στιχος της Νικολακοπουλου πολυ βαθυς ρε παιδι μου.
Μια αναπνοη ειμαστε ολο κι ολο,μια αναπνοη που περιεχει μια ζωη γεματη η αδεια εξαρταται πως την ζει καποιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου