Λεω να ξεκινησω να παω προς το νοσοκομειο,και ολο το αναβαλλω,τελευταια φορα πηγα την Παρασκευη και την ειδα,δεν μου κανει και ιδιαιτερο καλο οταν πηγαινω αλλα και εκεινη δεν εχει να περιμενει κανεναν αλλον.
Με στεναχωρει πολυ που εφτασε η κατασταση εκει,θα προτιμουσα να εμενε σπιτι οσο μπορουσε,αν επαιρνε τα φαρμακα της,δεν τα επαιρνε ομως και να που εφτασε να μεινει μονιμα εκει.
Αυτο μου επεσημανε και η γιατρος την τελευταια φορα"θα μεινει εδω"ειπε,και πως να ερθει σπιτι σκεφτηκα ουτε να περπατησει δεν μπορει με την νοσηλεια που ειχε εκει μεσα τον πρωτο μηνα.
Της αγοραζω μικροπραγματα να εχει να τρωει,τα περισσοτερα της τα παιρνουν μιας και οι ασθενεις εκει μπαινοβγαινουν στα δωματια και η λογικη λειπει οποτε βλεπουν κατι που τους αρεσει το παιρνουν.
Λεω να σηκωθω να παω,τα ποδια μου δεν ακολουθουν,παλι το θελω και το πρεπει τσακωνεται μεσα μου,παλι ενα απο τα δυο θα κανει οτι θελει.
Ποσο θα ηθελα να φυγω μακρυα απο ολα,αλλα και να γινοταν η μνημη δεν σβηνει,ολα οσα εγιναν μενουν εκει σαν κακοι φιλοι που περιμενουν να σε κτυπησουν στο πρωτο σου παραπτωμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου