Πηρα το μετρο για Κορωπι την Παρασκευη το απογευμα,με κακη διαθεση οπως παντα μετα απο μια εβδομαδα μοναξιας στο σπιτι,επιτελους σκεφτηκα θα εχω λιγη παρεα,θα παμε για μπανιο,θα ξεχαστω λιγο.
Βρηκα θεση και καθησα,απεναντι μου ενας Κυριος και διπλα του ενα νεαρο παιδι,προχειρα ντυμενο,ατημελητο,σκυμενο σαν να κοιμοταν.
Στην διαδρομη παρατηρησα τον μικρο,θα ηταν δεν θα ηταν 20-22 χρονων,με κοιταξε για λιγο,το βλεμμα του θολο,κουρασμενο,αρχισα να τον παρατηρω καλυτερα,εκεινος αρχισε να γερνει αργα και νομισα πως θα βρεθει ξαπλωμενος στα ποδια του Κυριου που καθοταν διπλα του.
Καποια στιγμη καταλαβα,δεν κοιμοταν,ειδα το χερι του,υπηρχε ενα σημαδι απο αιμα ξεραμενο στο μεσα μερος απο τον αγκωνα του.
Λιγοψυχισα,γιατι...σκεφτηκα,εκεινος συνεχισε αυτο το πισω μπρος καθε φορα που ενοιωθε οτι θα πεσει στα ποδια του διπλανου του,σηκωνοταν και σαν τρομαγμενο παιδι προσπαθουσε να παρει μια σωστη θεση στο καθισμα,καποια στιγμη ειπε απλα"συγνωμμη".
Το ταξιδι μου τελειωσε,η αναμνηση του παιδιου ομως οχι,σκεφτομαι ποιοι να ειναι οι λογοι που το οδηγησαν εκει που βρισκετε,ποια τα αδιεξοδα,τα προβληματα.
Ηθελα να του πω οτι η ζωη ειναι δυσκολη,να του πω για τις δικες μου δυσκολιες,να τον ρωτησω να μου πει κι εκεινος τα δικα του προβληματα,να του δωσω λιγο απο το κουραγιο που μου εχει απομεινει.
Δεν εκανα τιποτα ομως,σκεφτηκα ποσα παιδια ειναι σαν αυτον,ποσα απο αυτα πριν νοιωσουν την ζωη την αφηνουν,ποσα δεν εχουν ενα φιλο να τους πει ενα σ'αγαπω.
Η καθημερινοτητα μας,μας κανει να ξεχναμε,να κοιταμε το δικο μας προβλημα,κι'ομως τι δεν θα εδινα να μπορουσα να τον βοηθησω λιγο,νεο παιδι,ολη η ζωη μπροστα του.
Αδιεξοδο.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου