Αγριεμενα ανημποροι

Παρακολουθω τοσους μηνες την ανοσια που μας εχει κυριευσει,την σιωπηλα εκφραζομενη οργη μας,σαν τα μικρα παιδια που τους πηραν το αγαπημενο τους παιχνιδι...
Κρατανε μουτρα και δεν το ξεχνανε,εχουν αναγκη ομως την πατρικη φροντιδα και ανεχονται,κι ομως δεν το ξεχνανε,το παιχνιδι που τους πηραν.

Καποια στιγμη θα το πουν,θα την βγαλουν την οργη τους μεγαλωνοντας,με καθε τροπο,η τιμωρια δεν ξεχνιεται.
Ουτε με την υποσχεση ενος καλυτερου παιχνιδιου αν ειναι καλα παιδια.

Βλεπουμε καποιους να μας τα παιρνουν ολα,στην αρχη εκπλαγηκαμε,μετα ξαφνιαστηκαμε,και επειτα μαζευτηκαμε στον εσωτερικο μας κοσμο και αρχισαμε να εχουμε ενοχες.

Ενοχες γιατι εργαζομαστε και παιρναμε τους χαμηλοτερους μισθους,ενοχες γιατι περιμεναμε στο ΙΚΑ ωρες να μας δει ο γιατρος,ενοχες γιατι οταν ειχαμε τον ανθρωπο μας στο νοσοκομειο δεν υπηρχε ενδιαφερον απο κανεναν,ενοχες γιατι ακουγαμε για τα φακελλακια,τις μιζες και σιωπουσαμε.

Μας γεμισαν ενοχες εμας...αυτοι που μας εφεραν ως εδω,οι ιδιοι....
Μας ειπαν ρετιρε,μας ειπαν προνομιουχους,μας ειπαν συντεχνιες.

Κι εμεις το δεχτηκαμε σιωπηλα και αυτο,υπομειναμε τις μειωσεις μισθων,τις περικοπες δωρων και επιδοματων,τις αυξησεις στα ορια ηλικιας,τις μειωσεις στις συνταξεις.
Ολα αυτα που κερδισαν οι παλαιοτεροι για εμας τα στερησαμε εμεις απο τους νεωτερους μας,αφωνα,απλα,μαζεμενοι σε σπιτια η γραφεια συζητωντας για την αβεβαιοτητα και τον φοβο που μας εσπειραν μαζι με τις ενοχες.

Kαι ολα αυτα τα εκαναν αυτοι που επι δεκαετιες η μαζευαν τον πλουτο στις τσεπες τους η καλυπταν εκεινους που τον μαζευαν,και τωρα καταλαβαν οτι εμεις φταιμε για ολα και οχι εκεινοι.
Εκεινοι κανονισαν τους μισθους τους και τους μισθους των συγγενων και φιλων τους,ησυχοι τωρα εβαλαν το χερι τους στην τσεπη μας.
Και εμεις κοιταμε ανημποροι.

Αν ημουν πατερας θα ντρεπομουν για το παιδι που εφερα στον κοσμο,θα ντρεπομουν να το κοιταξω και να του πω οτι δεν εκανα τιποτα γιατι φοβηθηκα,πως θα του μιλαγα για την δικτατορια και τους αγωνιστες της οταν μπροστα του θα ειχε εναν ανικανο ανθρωπο που μονο αν θα εχει βενζινη να παει στην δουλεια του νοιαζεται?
Που βριζει στον δρομο και στα ιστολογια για να βγαλει αυτην την οργη που εχει μεσα του?


Πως θα του ελεγα πηγαινε πιασε δουλεια παιδι μου οταν θα ηξερα οτι ο πρωτος του μισθος θα ηταν το ρεζιλι των 592 ευρω?
Πως θα τον εστελνα φανταρο να υπερασπιστει μια χωρα που οι πολιτικοι εχουν αποφασισει να στειλουν στον ταφο?

Εμεις δεν θελαμε Δημοκρατια μετα την επανοδο της στην χωρα,ψυχιατρο θελαμε,να μας κανει να αποβαλουμε την δουλικοτητα που εχουμε μεσα μας,να μας βοηθησει να καταλαβουμε τι λαθος καναμε και μας φτασανε ως εδω.

Δεν τον ενδιαφερει τον διαχειριστη μας αν επανεκλεγει,αυτο ειναι το θεμα?
Το θεμα ειναι με τι υποσχεσεις μας επεισε να τον εκλεξουμε,τι αγρια ψεμματα μας ειπε,τι ηλιθιοι που ειμαστε εμεις τελικα,και τι μπορουμε να κανουμε απο δω και περα,γιατι αν φτασουμε στο"περα"θα ειναι αργα....πολυ αργα.

Οι τεσσερις εξουσιες εχουν γινει μια,κανεις δεν μπορει να αντισταθει...με τον φοβο θα μας διαχειριζονται,το εχουν καταφερει ηδη.

Αγριεμενα ανημποροι θα κοιταμε τις ζωες μας να περνανε μεσα στην μιζερια του να εχεις να φας η οχι.