Δευτέρα, Μαΐου 07, 2012

Πρώτες σκέψεις για το εκλογικό αποτέλεσμα


1. Τα τελευταία 2 χρόνια Έλληνες και ξένοι παράγοντες και αναλυτές προσπάθησαν να μας πείσουν ότι η Ελλάδα είναι “ειδική” περίπτωση μέσα στην Ε.Ε. Τα σημερινά αποτελέσματα αποδεικνύουν ότι η Ελλάδα παραμένει μια χαρακτηριστική Ευρωπαϊκή χώρα: Όπως στην Γαλλία και στη χώρα μας οι πολιτικές της λιτότητας αποδοκιμάστηκαν με σαφήνεια από τους ψηφοφόρους. Όπως στη Γαλλία η αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας προκάλεσε την άνοδο της ακροδεξιάς. Από αυτή την άποψη, οι Έλληνες πολίτες, παρά την δοκιμασία που υπέστησαν και συνεχίζουν να υφίστανται, δεν απομακρύνθηκαν από την Ευρωπαϊκή εμπειρία, αλλά συνεχίζουν να σκέφτονται όπως και οι άλλοι εταίροι τους, που αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα, αν και όχι τόσο οξυμένα.
Τα σημερινά αποτελέσματα γεννούν όμως δυο ερωτήματα:
α) Οι χαρτογιακάδες των Βρυξελλών (το Ευρωϊερατείο, που λέει και ο Στ. Λυγερός) τώρα που οι προβλέψεις γίνανε γεγονός, θα προβεί σε διόρθωση/ανασχεδιασμό της πολιτικής θα συνεχίσουν στην ίδια κατεύθυνση οδηγώντας την Ένωση στην κατάρρευση;
β) Η πολιτική μας ηγεσία θα μπορέσει να εκμεταλλευτεί το σημερινό αποτέλεσμα για να αλλάξει τους όρους του Μνημονίου και να μετριάσει -έστω!- την λιτότητα ή θα αποδειχτεί εξίσου ανίκανη και ανάξια με την χτεσινή που μας έβαλε σ’ αυτό;
.
2. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο πρώτος της γενιάς μου που κατακτά μια τόσο υψηλή θεσμική θέση και πρέπει να σας πω ότι πολύ το χαίρομαι. Δεν έχει σημασία, αν διαφωνούμε ή αν συμφωνούμε εδώ ή εκεί – το θέμα είναι ότι αυτή η γενιά, που δεν τόλμησε να αμφισβητήσει την προηγούμενη παρά την καταφανή της αποτυχία, άρχισε επιτέλους να διεκδικεί και να κερδίζει αυτά που της ανήκουν. Με το σημερινό αποτέλεσμα ο Τσίπρας έγραψε ιστορία -το ερώτημα είναι αν η σημερινή βραδιά θα καταγραφεί ως μια ακόμα χαμένη ευκαιρία για την Αριστερά και την Ελλάδα ή ως η επιτυχία. Ο ίδιος πάντως μετά την σύγκρουσή του με τον πολιτικό του μέντορα, Αλ. Αλαβάνο, τις εσωκομματικές φουρτούνες με αποκορύφωμα την αποχώρηση του Φ. Κουβέλη  και την αντιπολιτευτική-αντιμνημονιακή δράση που ανέπτυξε στη Βουλή και τις πλατείες, φαίνεται να έχει ωριμάσει, κάτι που αποτυπώθηκε και στη δήλωση με την οποία χαιρέτησε το αποτέλεσμα. Οι ευθύνες του είναι μεγάλες, μεγαλύτερες όμως είναι οι δυνατότητές του.
.
3. Το Πασόκ συνετρίβη. Συνετρίβη η πριγκιπική αλαζονεία του “σώζω την χώρα”, των αφ’ υψηλού διλημμάτων, του κενού βερμπαλισμού, της γυάλινης πραγματικότητας της “Ισχυρής Ελλάδος”, του πλέγματος κόμμα-κράτος-συνδικαλισμός, που κυριάρχησαν επί 30 χρόνια.
Άκουγα σήμερα στα κανάλια ότι το Πασόκ επιστρέφει στα ποσοστά του 1974 -η σύγκριση αυτή, όσο αληθινή μοιάζει, τόσο ψευδής είναι. Γιατί το Πασόκ του τότε ήταν ένα νεογέννητο κόμμα, με δυναμισμό και προοπτική, ενώ το τωρινό είναι το γερασμένο όχημα των υπερφουσκωμένων εγώ των πρωτοκλασάτων του. Πώς αυτός ο σχηματισμός να αντιπαρατεθεί με την νεανική ορμή του Σύριζα και να επανακτήσει την κυριαρχία της Κεντροαριστεράς; Στην καλλίτερη περίπτωση θα συγχωνευτεί με κάποιο τρόπο με τους ανανεωτικούς του Φ. Κουβέλη και θα δημιουργήσουν ένα κόμμα για το οποίο όλοι θα έχουμε ένα καλό λόγο να πούμε, αλλά ελάχιστοι θα το ψηφίζουμε -όπως ήταν ο Συνασπισμός επί Κωνσταντόπουλου.
Δεν είναι συγκυριακό, πιστεύω, που οι ψηφοφόροι του στράφηκαν αλλού.
.
4. Σήμερα ζήσαμε και το σπάνιο φαινόμενο ο πρώτος να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους ηττημένους. Και μάλιστα τους βαριά ηττημένους. Όταν ανέλαβε την προεδρία της  ΝΔ ο κ. Σαμαράς διακήρυσσε ότι θα φέρει πίσω το 10% των πολιτών που εγκατέλειψαν το κόμμα στις εκλογές του 2009 -αντ’ αυτού η εκλογική δύναμη μειώθηκε κατά 14%. Κι αυτό γιατί όλες οι στρατηγικές επιλογές του κ. Σαμαρά και της ηγετικής του ομάδας (Δήμας, Αβραμόπουλος, Μουρούτης, Λαζαρίδης, Ψυχάρης κλπ) αποδείχτηκαν λανθασμένες: Το όχι στο πρώτο Μνημόνιο, το ναι στο δεύτερο, η Συγκυβέρνηση Παπαδήμου, η προεκλογική εκστρατεία, η στάση που τήρησε εντός  του κόμματος κτλ. Το αδιέξοδο του κ. Σαμαρά είναι τέτοιο, ώστε δεν έχει καν την δυνατότητα να αναλάβει την ευθύνη για το αποτέλεσμα και να παραιτηθεί αξιοπρεπώς, όπως έκανε το 1996 ο Μ. Έβερτ -οπότε συνεχίζει. Για πόσο όμως ακόμα; Η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει.
.
5. Αν άκουγες την κα Παπαρήγα νόμιζες ότι στο ΚΚΕ δεν κατάλαβαν τίποτα απ’ όσα έγιναν σήμερα, αν όμως έβλεπες το καταβεβλημένο όμως ύφος της, καταλάβαινες ότι ο πολιτικός σεισμός της 6ης Μαΐου συντάραξε και τον Περισσό. Το πώς θα αντιδράσει και σε ποιο χρόνο το ιερατείο του ΚΚΕ είναι άγνωστο, οι όποιες αλλαγές πάντως δεν μπορούν να περιμένουν για πολύ καιρό ακόμα.
.
6. Ο κ. Καρατζαφέρης πρέπει να εκνευριζόταν πολύ όταν ο Κ. Καραμανλής επαναλάμβανε την στερεότυπη φράση “δεν συνεργαζόμαστε με τα άκρα”, σήμερα όμως πρέπει να αντιλήφθηκε ότι ο πρώην Πρωθυπουργός του έκανε ένα μεγάλο δώρο. Γιατί ως “άκρο” το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη είχε λόγο ύπαρξης. Από τη στιγμή που μεταφέρθηκε στο κέντρο της πολιτικής σκακιέρας και κατέστη αξιόπιστος Κυβερνητικός εταίρος, οι οπαδοί του αναζήτησαν άλλο όχημα. Νομίζω ότι κάπου εδώ τελειώνει η ιστορία του.
.
7. Λίγοι κατάλαβαν γιατί ο κ. Μάνος δεν συνεργάστηκε με την κ. Μπακογιάννη, λιγότεροι αντιλήφθηκαν τις προγραμματικές διαφορές των δύο κομμάτων και ακόμα πιο λίγοι μπήκαν στην διαδικασία να ενδιαφερθούν.
Εκ των πραγμάτων αποδείχτηκε ότι ο κ. Μάνος πρόσθεσε μια ακόμα ατυχή συνεργασία στο βιογραφικό του.
.
8. Δεν ξέρω αν θα γίνουν εκλογές σε ένα μήνα, σε ένα χρόνο ή σε τρία τέρμινα, σήμερα πάντως είναι ξεκίνησε μια διαδικασία ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού, η οποία θα χρειαστεί και δεύτερη, ίσως και τρίτη, ίσως και περισσότερες εκλογικές διαδικασίες για να ολοκληρωθεί.
Το να χάνονται οι βεβαιότητές μας, και μάλιστα με τόσο ριζικό τρόπο, δεν είναι εύκολο, πολλες φορές μάλιστα δεν είναι και ανώδυνο. Ξέρω ότι το εκλογικό αποτέλεσμα άλλους ανησύχησε, άλλους θύμωσε, άλλους φόβισε -προσωπικά με χαροποίησε. Για πρώτη φορά δημιουργήθηκε πραγματικός χώρος, όχι μόνο στην πολιτική σκηνή, αλλά και στις συνειδήσεις των ανθρώπων, για να εμφανιστούν νέοι σχηματισμοί, νέες συνθέσεις, να αναδυθούν νέες δυνάμεις, νέα κόμματα. Ούτε οι ισχυρές αυτοδυναμίες, ούτε οι μεγάλες συγκυβερνήσεις μπορούν να σώσουν την χώρα, αν δεν υπάρχει ένα Εθνικό Σχέδιο για την υπέρβαση της Κρίσης και συγκεκριμένοι στρατηγικοί στόχοι. Το Μνημόνιο ως τέτοιο σχέδιο έχει αποτύχει και οι πολίτες το καταδίκασαν -είναι επιτακτική ανάγκη να βρεθεί άλλος δρόμος. Είναι επιτακτική η ανάγκη, για να το πω και διαφορετικά, να απεγκλωβιστούμε από διλήμματα και μονοδρόμους και να μιλήσουμε πολιτικά – μόνο έτσι θα μπορέσει να δημιουργηθεί το Εθνικό Σχέδιο σωτηρίας που έχουν ανάγκη οι πολίτες, ο καθένας από εμάς. Αυτό είναι και το μέτρο που θα κριθούν οι ηγεσίες, σημερινές και αυριανές. Αλλά και η κοινωνία

Δεν υπάρχουν σχόλια: