Μετα απο πεντε μηνες και συνεχεις δικες μου παρακλησεις αποφασισαν στο νοσοκομειο να φερουν φυσιοθεραπευτρια να εξετασει την μητερα μου και να πει για ποιο λογο δεν περπαταει καθολου.
Ειναι ενα δειγμα της νοσηλειας που παρεχεται στα δημοσια νοσοκομεια που πρωτα σε αφηνουν να καταπεσεις και μετα απο μηνες ανακαλυπτουν οτι πρεπει να ενδιαφερθουν να αποκαταστησουν την αμελεια και την αδιαφορια τους.
Φυσικα δεν ειναι ευκολο μετα απο τοσο καιρο να διορθωσεις την κατασταση,να βρεις λυσεις στο προβλημα και να δωσεις στον η στην ασθενη κατι που παντα ειχε δεδομενο στην ζωη.
Το περπατημα.
Την ρωτησα λοιπον οταν τελειωσε την εξεταση τι γνωμη εχει?
Δεν ηξερε.
Οταν εγω τον πρωτο μηνα που δεν ειχα χρηματα για να της παρω αποκλειστικη φωναζα οτι την εχουν παρατησει σαν ζωο και δεν ενδιαφερονται τους κακοφαινοταν και μου φεροντουσαν εχθρικα,φυσικο ειναι αυτο οταν τους βγαζεις απο την καρεκλα και τους ζητας να κανουν την δουλεια τους.
Τωρα δεν πιστευω οτι θα υπαρξει αποτελεσμα,προσπαθεια ισως αν και αμφιβαλλω.
Σε μια χωρα που οι ασθενεις αντιμετωπιζονται σαν βαρος περιμενει κανεις κατι καλυτερο?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου