Αλλο ενα Σαβατοκυριακο με παρεουλα,τι κριμα που ολη την υπολοιπη εβδομαδα ειμαι μονος μου και με ταλαιπωρουν οι σκεψεις,συννεφια σημερα αλλα δεν πειραζει,ενας καφες κοντα στην θαλασσα και ξεχνας αμεσως οτι κακο περναει απο το μυαλο.
Χθες βραδυ κοιμηθηκα πολυ αργα και σηκωθηκα με πολυ κακη διαθεση,μολις το μετρο εφτασε εξω απο το τουννελ και ειδα λιγο φυση και πρασινο ανοιξε η ψυχη μου και μαζι της αλλαξε και η διαθεση.
Καλο ειναι που φευγω απο το σπιτι εστω και για αυτες τις κουτσες δυο ημερες,εκει με πλακωνει η σκοτεινια και ο χωρος μου θυμιζει την ταλαιπωρια που εχω περασει με την αρρωστια της μητερας μου.
Σιγα σιγα καλοκαιριαζοντας ισως περναω περισσοτερο χρονο εδω,κοντα ειναι η θαλασσα,στην Αθηνα η ζεστη ειναι αφορητη και μεσα στο σπιτι ακομη χειροτερη ελλειψει μονωσης,μερικες φορες ειναι πιο ζεστα μεσα απο τον εξωτερικο χωρο.
Απο Δευτερα παλι νοσοκομειο οπου πηγα χθες και ευτυχως ειδα επιτελους τον Διευθυντη της κλινικης ο οποιος φυσικα δεν ηξερε καν τι γινετε,το ειδε,ελπιζω να κανει κατι.
Δυστυχως οι απαντησεις που πηρα δεν ηταν ενθαρυντικες και ουτε το περιμενα φυσικα,δεν ξερω πως θα το αντιμετωπισω οταν ολο αυτο χειροτερεψει,απλα τωρα κανω οτι μπορω κι εγω για να εχει τουλαχιστον μια αξιοπρεπη παραμονη εκει.
Και φυσικα οσο συχνα γινετε γιατι δεν ειναι και ευκολο για μενα πηγαινω να με βλεπει,οσο με γνωριζει,αδυνατον να φανταστω οτι θα ερθει μια στιγμη που δεν θα μπορει ουτε αυτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου