Εγκληματιες

Την κοιταζω οπως ειναι ξαπλωμενη στο κρεβατι,με τον ορο και τον καθετηρα,νοιωθω πως ποναει,μερικες φορες το λεει και η ιδια,χαλια ηταν σημερα,με το ζορι εφαγε και με προτροπες απο μενα οτι πρεπει να τρωει οτι της δινουν να γινει καλυτερα για να γυρισουμε σπιτι.

Εκει την προσεχουν...οσο μπορουν τουλαχιστον,αλλο ειναι το ερωτημα,πως εφτασε ως εκει?

Ποση αδιαφορια χρειαζεται να δειξει καποιος ανθρωπος σε εναν συνανθρωπο του για να καταντησει απο ενας κανονικος με προβληματα ασθενης σε ενα ατομο που δεν μπορει πλεον να αυτοεξυπηρετηθει,να σηκωθει απο το κρεβατι,να αντιδρασει σε οτιδηποτε.

Αν εμεις θελουμε να λεγομαστε ανθρωποι ποσο κουραγιο πρεπει να δειξουμε,ποση κατανοηση στις δικαιολογιες οτι δεν εχουν ατομα να εξυπηρετουν τους ασθενεις,οτι εκαναν οτι μπορουσαν και τελικα δεν τα καταφεραν?

Ενα μπαχαλο τα νοσοκομεια,εγκληματιες που κυκλοφορουν ελευθερα,που ενδιαφερονται για την αλλη δουλεια που εχουν και αδιαφορουν για ατομα με τετοιες παθησεις,και δικαιολογουνται με τους γνωστους τροπους,και δεν σκυβουν το κεφαλι απο ντροπη αλλα σε κοιτανε καταματα,και εσυ απορεις,εξοργιζεσαι,καταθλιβεσαι,λυπασαι που τελικα εσυ φταις για ολα και οχι εκεινοι που ενω μπορουσαν δεν εκαναν τουλαχιστον το καθηκον τους.

Τα βαρη πεφτουν απο τον εναν στον αλλον,ολοι εκαναν οτι επρεπε,δεν θελω να περιγραψω την κατασταση οπως την βλεπω,δεν μπορω,ειναι αδυνατον για το μικρο μυαλο μου να κατανοησω πως μεσα σε δεκα μηνες συνεβη αυτο που παρουσιαζεται μπροστα μου σαν επιτευγμα,απο αυτους που σε κοιτανε μονο στην τσεπη και αν δεν δουν το χερι σου να μπαινει εκει τοτε δεν εχεις καμια αξια για αυτους.

Ποναει η ψυχη μου οχι μονο για την δικη μου περιπτωση αλλα δεκαδων αλλων που εμπιστευτηκαν αυτο το απανθρωπο συστημα,που ισως σκεφτηκαν οτι δεν εχουν αλλη ελπιδα,οτι καλυτερα να φυγει ο ανθρωπος τους γρηγορα να μην ταλαιπωρειται,οχι δεν το ηθελα αυτο,εκει ημουν,συνεχεια,ποιος να με ακουσει?υπαρχουν ανοιχτα αυτια οταν ειναι κλειστα τα ματια τους?

Απεραντη και η δικη μου ενοχη,ισως επρεπε να αντεξω τα ξενυχτια,τις βρισιες,τις παραισθησεις,την καθημερινη της ανησυχια,να υπομενω τις ψευδαισθησεις της,τις κατηγοριες της,λαθος μου τεραστιο να πιστεψω οτι ενας ξενος και ποσο μαλλον αδιαφορος θα νοιαζοταν οσο νοιαζομαι εγω,εστω και αυτο το λιγο και θα φροντισει να την περιθαλψει με αγαπη και αφοσιωση.

Ο φοβος οτι θα πεθανει με εκανε να την παω εκει,δεν μπορουσα να την βλεπω να υποφερει απο την ελλειψη των φαρμακων της απο την αρνηση της να παει σε γιατρο,απο την εμμονη της οτι θελω να την σκοτωσω και με ποιον τροπο....ριχνοντας κατσαριδοκτονο στο δωματιο της.

Ομως αλλη παθηση δεν ειχε,μονο αυτη,πως εφτασε να ειναι τωρα ετσι?ελπιδες δεν εχω για πολυ,δικαιολογιες ακουσα και θα ακουσω και αλλες,μεσα μου η δυναμη δεν επαρκει για να το αντεξει ολο αυτο, φταιχτης εγω για ολα.

Σε μια αλλη ζωη μαμα,εκει που ισως καποιοι θα νοιαστουν περισσοτερο απο τους εγκληματιες που γνωρισες σε αυτη,ισως να σε βοηθησουν περισσοτερο απο εμενα,να σε καταλαβουν γιατι εγω μπορει να μην σε καταλαβα,να νοιωσουν τις αναγκες και τους φοβους σου γιατι εγω δεν τους ενοιωσα.

Σε μια αλλη ζωη να τιμωρηθουν,κι εγω μαζι τους μαμα,κι εγω μαζι τους.