Στο ιστολογιο μου απο την μερα που το αρχισα κυριο θεμα ειναι η ανεργια,τρεις φορες απο το 2006 εχω βρεθει σε αυτο το σημειο και καθε φορα σε χειροτερη φαση.
Δυστυχως μετα την παρανομη και καταχρηστηκη απολυση μου με δικαστικη αποφαση το 2005 η ταλαιπωρια μου δεν εχει σταματησει.
Η αυθαιρεσια των κυριων αυτων που λεγονται εργοδοτες σε αυτην την χωρα ειναι απεριγραπτη,και φυσικα επικουρικα το κρατος με τους ελεγκτες του ερχεται σαν βοηθος σε ολα αυτα δυσκολευοντας τους εργαζομενους με την ανικανοτητα του.
Επειτα υπαρχει η ρατσιστικη συμπεριφορα σχετικα με τις ηλικιες,ολοι θελουν εως καποια ηλικια και μετα τι?και οταν το κρατος ξερει οτι αυτο συμβαινει τι κανει για να το αντιστρεψει?
Και αν καποιος εκτος του μισθου του δεν εχει αλλο εισοδημα πως μπορει να ζησει οταν τελειωσει η επιδοτηση του με το πενιχρο επιδομα ανεργιας?
Και φυσικα αυτοι που εργαζονται απλα μπορουν απλα να τα φερνουν περα,να περνανε τον μηνα τους χωρις να χρωστανε στο τελος του,οχι οτι εγινα ξαφνικα και προνομιουχοι.
Και αυτο γιατι παρα τις δηλωσεις επι δεκαετιες για συγκλιση μισθων στο μονο που συγκλιναμε ειναι οι τιμες στις οποιες φτασαμε να ειμαστε και πρωτοι.
Δεν ξερω τι θα γινει με το προβλημα αυτο,λυσεις δεν βλεπω,πεινα βλεπω να ερχεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου