Ανθρωποι μοναχοι

Καθε φορα που γυριζω απο το νοσοκομειο νοιωθω σαν να εχω αφησει ενα κομματι απο μενα στο δωματιο της.
Σε ανταλλαγμα παιρνω την θλιψη και την απογοητευση της ζωης που εζησε,την αγωνια της να επιβιωσει μονη της σε μια απανθρωπη πολη,τις αντιστασεις της σε ολους αυτους που σταθηκαν κοντα της απο"ερωτα"και την παρατησαν στην πρωτη ευκαιρια.
Καθε φορα που της αγγιζω το χερι η την φιλαω για αντιο,σκεφτομαι πως αλλα περιμενε,αλλα την βρηκαν,τιποτα ομως ευκολο η αισιοδοξο.

Μια ψυχη κουρασμενη πλεον,οι σκεψεις της δεν ξερω τι της λενε,περιμενει καρτερικα το τελος αυτης της ταλαιπωριας που εζησε.
Καθε φορα που φευγω απο το νοσοκομειο,ειμαι μια σκια που περπαταει αναμεσα στα δεντρα του κηπου,μουσικες θλιβερες ερχονται στο μυαλο μου,τοσοι ανθρωποι εκει μονοι τους,πως φτανει το μυαλο του ανθρωπου ως εκει.



Ηλιε μου φως δωσμου
την γιατρεια του κοσμου βρες
Ηλιε μου αυγες γεννα
Μην λησμονας κανενανε
Ουρανε,μαζι και μενα.