Αυριο

Το απογευμα θα ξεκινησω οπως καθε τοσο για το νοσοκομειο,θα την βρω παλι καθηλωμενη στο κρεβατι να κοιταει τον διαδρομο να δει αν θα παω.
Δεν ειναι ευκολο για την ψυχη μου να το αντιμετωπιζει αυτο καθε λιγο,πρεπει να φαινομαι δυνατος ενω δεν ειμαι,με δυσκολια ξεκιναω καθε φορα,με κακη διαθεση επιστρεφω.

Εχω οργη για αυτο το κρατος για πολλα πραγματα που δεν ειναι.
Που την αφησαν ενα μηνα χωρις να την προσεξουν και κατεπεσε,περπατωντας μπηκε εκει και απο την ελλειψη νοσηλειας δεν ξανασηκωθηκε.

Παραπονιεται και η ιδια,ποναει,και εγω θα ποναγα σε ενα μερος στασιμος επι μηνες.
Περιμενει τον αδερφο μου να παει να την δει και αυτος ουτε που εχει φανει τοσο καιρο.

Της κανω λιγο μασαζ στην πλατη και νοιωθω τι λιγο που εχει μεινει απο ενα δυνατο γερο σωμα,θα μου λεει οτι με περιμενε σημερα αλλα δεν ξερει ποσο ευκολο ηταν για το μυαλο μου να αποφασισει να μην παει,θα ρωτησει τι της εφερα,θα κοιταει το ταβανι.

Με ρωταει πως περναω και στο μυαλο μου ερχεται το τραγουδι του Κραουνακη"Μαμα γερναω"παρ'ολα τα δικα της προβληματα ανησυχει που βρισκω χρηματα και ζω μιας και ξερει οτι δεν δουλευω.
Τελικα μονο οι δικοι σου ανθρωποι θα νοιαστουν στην δυσκολη στιγμη,οι αλλοι περνανε και φευγουν.

Ασχημο για εναν ανθρωπο να πλησιαζει στο τελος του,οι ανωδυνοι και γρηγοροι θανατοι με ελκυουν περισσοτερο,δεν θα ηθελα να φτασω σε σημειο να εξαρτωμαι απο φαρμακα η νοσοκομεια.

Στο τελος θα την φιλησω,κατι που δεν με αφηνε να κανω οσο ηταν καλα και με συρτα βηματα θα ζητησω να μου ανοιξουν την πορτα να φυγω,ξερω οτι οπως φευγω με κοιταει,αυτο που δεν ξερω ειναι τι σκεπτεται.

Θα κατεβω τα σκαλια,το αδεσποτο θα με κοιταει με απορια.

Θα εχει δει πολλους ανθρωπους να σερνονται προς τον δρομο?
Αυριο.